PRAWO

Autorem artykułu jest anna bobak

Ulga rehabilitacyjna, uprawniająca do zwrotu części kosztów przejazdu, przysługująca na osobę niepełnosprawną, jest w stanie zapewnić odliczenie od dochodów w wysokości nawet 2.280 zł. Przy 18% skali podatkowej możliwe jest odzyskanie z podatku maksymalnie 410,40 zł.

Ulga rehabilitacyjna, zgodnie z decyzją ustawodawcy, przysługuje zarówno osobom niepełnosprawnym, jak i ich opiekunom - osobom dowożącym je na miejsce leczenia lub rehabilitacji. Zgodnie z decyzją ustawodawcy, zwrot podatku przysługuje wyłącznie za dojazdy na niezbędne zabiegi.

Dla kogo ulga rehabilitacyjna?
Osoba niepełnosprawna ma możliwość odliczenia sobie ulgi, jeżeli jest właścicielem albo współwłaścicielem pojazdu. Osobie, która dowozi niepełnosprawne dziecko poniżej 16 roku życia, również przysługuje taka ulga. W rozumieniu przepisów osobami takimi są rodzice dziecka.

Ile można odliczyć?
Ustawodawca ograniczył jednak możliwość korzystania z odliczenia i obecnie jest ono limitowane. Tak jak na początku napisano, maksymalnie można odpisać od dochodu do 2.280 zł. Zgodne z prawem jest natomiast odliczenie sobie ulgi przez obydwoje rodziców na to samo dziecko, jeżeli obydwoje rodzice są współwłaścicielami auta oraz obydwoje dowożą dziecko na rehabilitację lub leczenie. Nie ma przy tym znaczenia fakt, czy małżonkowie rozliczają się indywidualnie, czy wspólnie.

Poświadczenie uprawnienia do ulgi
Urząd skarbowy wymaga, w razie kontroli podatnika, posiadania zaświadczeń o niepełnosprawności oraz o fakcie przebywania na zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych. Nie ma obowiązku dołączania do PIT dowodów potwierdzających prawo do preferencji. Nie są natomiast konieczne udokumentowane wydatki na paliwo. Nie ma co liczyć na to, iż fiskus nie zakwestionuje odliczenia w pełnej kwocie za jeden przejazd na badania lub samochód zakupiony dopiero w grudniu.

---
Konsultacje prawnicze online - profesjonalne doradztwo na portalu e-prawnik.pl
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest anna bobak

Podatnicy oddający bezpłatnie krew lub jej składniki w Punkcie Poboru Krwi mogą na koniec roku podatkowego odliczyć od dochodów nawet 3,6 tys. zł. Powszechnie znana ulga na krew to w rzeczywistości darowizna krwi.

Podatnik, który decyduje się odliczyć tę darowiznę, musi pamiętać o obowiązujących limitach. Limit jest bowiem łączny dla darowizny krwi, darowizn na rzecz organizacji pożytku publicznego czy też na cele kultu religijnego. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, ulga ta jest odliczeniem w ramach darowizn, których łączna wartość nie może przekroczyć 6% dochodu podatnika. Maksymalne odliczenie możliwe jest zatem, gdy podatnik odlicza wyłącznie ulgę na krew.

Warunki oddawania krwi
Kolejnym limitem jest limit biologiczny. Maksymalne jednorazowe oddanie krwi lub osocza nie może przekroczyć 450 ml. Ponadto mężczyźni mogą oddawać krew maksymalnie 6 razy do roku (co 8 tygodni), a kobiety jedynie 4 razy do roku (co 12 tygodni).
W kwestii osocza sprawa przedstawia się nieco inaczej, gdyż osocza w ciągu roku można oddać nawet 25 litrów. Przerwa pomiędzy kolejnym oddawaniem krwi nie może być krótsza niż 8 tygodni, w przypadku osocza jest to tylko miesiąc.

Warunki skorzystania z ulgi na krew
Za litr oddanej krwi lub osocza można otrzymać aż 130 zł od za rok 2012. Jednak aby było to możliwe, podatnik musi posiadać zaświadczenie z punktu krwiodawstwa o ilości bezpłatnie oddanej krwi lub jej składników. Nie załącza się jednak zaświadczenia w/w do PIT, a przechowuje się je przez okres lat 5 na wypadek kontroli z fiskusa.

Z ekonomicznego punktu widzenia z pominięciem altruistycznych pobudek oddawania krwi i innych płynów bardziej „opłaca” się oddawać osocze, gdyż można go oddać aż 25 litrów w ciągu roku, co po przemnożeniu przez kwotę 130 zł daje łącznie nawet 3.250 zł ulgi za oddane płyny. Osocze odlicza się osobno od krwi. Tak więc mężczyzna oddający 25 litrów osocza i 2 litry krwi może odliczyć ulgę w kwocie maksymalnie 3.601 zł, kobieta zaś w kwocie 3.484 zł.

---
Porady prawne online - szybka i skuteczna pomoc prawna za pośrednictwem internetu. Sprawdź na e-prawnik.pl.
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest anna bobak

Z obowiązujących obecnie przepisów dotyczących odliczenia ulgi podatkowej za internet skorzystaliśmy po raz pierwszy w 2011 roku. W tym roku mamy ostatnią szansę na uzyskanie ulgi na takich samych zasadach. 
Przepisy ustawy o podatku dochodowym znów ulegną zmianie i od przyszłego roku ulga internetowa dostępna będzie dla nielicznych.

Po ostatniej nowelizacji zlikwidowana została m.in. konieczność dokumentowania fakturami VAT wydatków za korzystanie z internetu. A zatem - podobnie jak w ubiegłym roku, wystarczającym dokumentem potwierdzającym wysokość wydatków poniesionych na internet będzie zwykły rachunek wystawiony przez uslugodawcę, zawierający dane osobowe obu stron.

Kafejka i internet mobilny
W związku ze wspomnianą nowelizacją możliwe stało się odliczenie podatku za korzystanie z sieci także poza domem - w kafejce oraz poprzez urządzenia mobilne - telefon czy tablet. Przed tą zmianą obowiązywała zasada, zgodnie z którą możliwe było wyłącznie odliczenie wydatków z tytułu użytkowania sieci internet w lokalu lub budynku będącym miejscem zamieszkania podatnika. W wyniku zmian przestało mieć więc znaczenie to, gdzie korzystamy z internetu.
Wydatki w każdej sytuacji muszą być jednak udokumentowane. Warto przy tym wspomnieć, iż wszelkie dowody zapłaty (rachunki, faktury. paragony) należy przechowywać przez okres 5 lat od zakończenia danego roku podatkowego. Jest to nasz obowiązek - w tym okresie fiskus może skontrolować zeznanie podatkowe.

Ulga internetowa w 2013 roku
Dzięki uldze na internet w jej obecnej postaci możemy odliczyć od dochodu wydatki poniesione na korzystanie z sieci do kwoty 760 złotych. Jak wspomniano na wstępie - szykuje się już kolejna nowelizacja przepisów. Zgodnie z nimi z ulgi internetowej za 2013 rok skorzystają wyłącznie osoby, które nigdy wcześniej nie odliczały od dochodu wydatków na internet. Ulga będzie więc miała charakter jednorazowy - przysługiwać będzie tylko na jeden rok.

---
Jak rozliczyć PIT za 2012 rok - praktyczne porady z prawa podatkowego.
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

Aktualnie obowiązujący Kodeks Karny choć znacznie różniący się od swojego poprzednika z 1969r. nie do końca odciął się od niektórych zamysłów ówczesnych ustawodawców.
Aktualnie obowiązujący Kodeks Karny choć znacznie różniący się od swojego poprzednika z 1969r. nie do końca odciął się od niektórych zamysłów ówczesnych ustawodawców.
Co, prawda w sejmowych uzasadnieniach i projektach czytamy, że idea przyświecająca nowym kodyfikacjom jest diametralnie odmienna to „pozostałości” tamtej ustawy niestety przetrwały.
Kodeks Karny aktualnie obowiązujący, przyznać trzeba, stara się opierać swoje definicje o ustawową zasadę określoności i definiuje przestępstwo inaczej  niż czynił to kodeks karny z 1969r.

Struktura przestępstwa i jego ustawowa definicja została zawarta w Artykule 1 Kodeksu Karnego, który brzmi:

Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

To formalne ujęcie przestępstwa w odróżnieniu od zapisów Kodeksu Karnego z 1969r. tylko pozornie pomija warunek materialny, jakim w tamtej ustawie było społeczne niebezpieczeństwo czynu.
Zgadzamy się, że projektodawcy aktualnych ustaw wychodzili z założenia, że warunek społecznego niebezpieczeństwa czynu winien być adresowany do ustawodawcy nie zaś do organu stosującego prawo.
Nie zmienia to jednak faktu, że mgliste określenie owego społecznego niebezpieczeństwa czy raczej szkodliwości czynu daje zbyt duże pole do błędnych interpretacji, a co za tym idzie patologizuje stosowanie prawa w praktyce.

Jak czytamy w uzasadnieniach rządowych do projektu Kodeksu Karnego idea, iż Sędzia (prokurator, policjant) nie jest upoważniony do dowodzenia przykładowo tego, że kradzież jest społecznie szkodliwa lub nie i z taką interpretacją nie sposób polemizować.
Z drugiej jednak strony nie oznacza to, że w obowiązującym prawie element materialny jest nieistotny, ba! nie oznacza to również tego, że  element społecznej szkodliwości jest mało istotny. Wręcz przeciwnie ma on ogromne znaczenie w końcowym wyniku znacznej ilości postępowań karnych.

Definiowanie przestępstwa jako czynu społecznie szkodliwego w stopniu bardziej niż znikomym w obecnym kształcie Kodeksu Karnego jest naszym skromnym zdaniem błędne.
Społeczna szkodliwość nie jest co prawda elementem ogólnej definicji przestępstwa, jednak zgodnie z art. 1 KK wymienia tę okoliczność jako przesłankę uznania czynu za przestępstwo w konkretnym przypadku.
Tak więc Kodeks Karny stoi najogólniej rzecz biorąc na stanowisku, że przestępność czynu zabronionego zależy od stopnia jego społecznej szkodliwości. Aby jakiś czyn był karalny i został uznany za przestępstwo jego społeczna szkodliwość musi być większa niż znikoma.
I tu zaczyna się problem. Określenie społecznej szkodliwości, a przede wszystkim jej stopnia nie jest ani proste, ani tak naprawdę możliwe.
Mówiąc wprost – zapisy ustawowe i zręczna manipulacja zapisami ustaw dają prawie nieograniczoną możliwość interpretacji, co do stopnia społecznej szkodliwości w każdym konkretnym przypadku.

Inne warunki zaistnienia przestępstwa to jego karalność w momencie popełnienia. Oznacza to oczywiście, że sprawca nie popełnia przestępstwa, jeśli w chwili dokonania czynu, czyn ten przestępstwem nie jest.
Przykładem może być głośny ostatnimi czasy „STALKING”, czyli uporczywe nękanie innej osoby smsami, mailami, itp. Sprawca takich czynów w aktualnym stanie prawnym nie będzie podlegał odpowiedzialności karnej nawet jeśli za kilka miesięcy stosowny zapis skodyfikuje STALKING, jako przestępstwo.
Ten element definicji przestępstwa wiąże się ściśle z zasadą, że prawo nie działa wstecz.

Kolejnym elementem definicji przestępstwa jest możność przypisania sprawcy czynu zabronionego winy w momencie popełnienia tego czynu.

Okoliczności wyłączające winę, to: wiek sprawcy, niepoczytalność, błąd, rozkaz.

Oznacza to, że kilkuletni malec, który wybił piłką witrynę sklepową – owszem dokonał czynu zabronionego w rozumieniu KK, ale winy przypisać mu nie można. Podobnie z osobami niepoczytalnymi w stopniu uniemożliwiającym im rozpoznanie znaczenia swoich działań i świadomego kierowania swoim postępowaniem i błąd lub rozkaz. Te dwie ostatnie okoliczności wymagają jednak odrębnego omówienia, gdyż ich określoność w polskim ustawodawstwie jest podobnie mglista jak wspomnianej już sławetnej „społecznej szkodliwości”.

Reasumując -  Artykuł 1 Kodeksu Karnego zawiera elementy, z których skonstruować można definicję:

PRZESTĘPSTWEM jest czyn człowieka, bezprawny, karalny, karygodny i zawiniony.

Brak jakiegokolwiek z tych elementów dyskredytuje czyn, jako przestępstwo.

LITERATURA:
Kodeks Karny
Orzecznictwo SN
Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

W określonej ustawowo definicji przestępstwa można wyróżnić następujące jego elementy: Ø czyn człowieka,Ø bezprawnośćØ karalność,Ø karygodnośćØ winę.

W określonej ustawowo definicji przestępstwa można wyróżnić następujące jego elementy:

Ø czyn człowieka,Ø bezprawnośćØ karalność,Ø karygodnośćØ winę.


Czym jest czyn człowieka w rozumieniu prawa karnego? To zewnętrzne, dostępne obserwatorowi zewnętrznemu zachowanie człowieka.
To zachowanie człowieka musi polegać na namacalnych gestach, czynach, wypowiedzeniu słów, napisaniu czegoś ale także na powstrzymaniu się od jakiegoś działania, nie wykonania jakiejś czynności. Czyn człowieka to po prostu zauważalne jego zachowanie, które zgodnie z opisem kodeksowym jest zabronione.  Nie będzie więc czynem człowieka jego myśl, uczucie, itp.
Tak więc same myśli, a nawet zamiary nie stanowią elementu czynu zabronionego i nie mogą być podstawą odpowiedzialności karnej.

Co prawda owe myśli i zamiary często są przyczynkiem do dalszych aktywnych działań jednak nie poparte działaniem nie mogą powodować odpowiedzialności karnej.
Zachowanie sprawcy musi być aktywne, postrzegalne i wtedy możemy mówić o działaniu. Takie zachowanie może być również bierne, w przypadku przestępstw z zaniechania, czyli takich, w których sprawca powstrzymuje się od pewnego działania, do którego był zobowiązany.

Czynem przestępnym może być jednak jedynie czyn, który jest aktem wolnej woli człowieka. Nie będzie czynem odruch lub zaniechanie lub działanie spowodowane przez czynniki zewnętrzne. Nie popełni więc przestępstwa człowiek, który idąc nieodśnieżonym chodnikiem potyka się i upadając odruchowo łapie się lusterka zaparkowanego obok samochodu, urywając je. Nie popełni również przestępstwa dróżnik, który nie opuścił zapory, w konsekwencji czego doszło do tragicznego wypadku ale dróżnik ten nie zadziałał ponieważ legł zmożonych chorobą, np. zawałem serca.

Reasumując czynem przestępnym jest jedynie czyn człowieka, a więc nigdy zwierzęcia, przy czym czynem przestępnym będzie jedynie taki czyn zabroniony, który został dokonany przez osobę pełnoletnią i poczytalną.

PRZYKŁAD:

Marcin wracał tego dnia z pracy wyjątkowo zmęczony. W pracy od dłuższego czasu panowała nerwowa atmosfera spowodowana dużą ilością zamówień. Była zima, mroźno, wilgotno i nieprzyjemnie. Kiedy Marcin wracał do domu było już ciemno. Klął w myślach na władze miasta, że chodniki są pełne dziur i nierówności, a do tego nikt nie posypał ich piaskiem mimo, że po lekkiej odwilży w ciągu dnia ścinał je mróz i spacer był nie lada sztuką. Zmęczenie dawało o sobie znać. Marcin idąc bezmyślnie wpatrywał się w mijane wystawy sklepowe, zastanawiał się też czy po powrocie najpierw weźmie gorący prysznic czy może zje posiłek. Marzyło mu się i jedno i drugie…
Nagle Marcin poczuł, że zaczyna tracić równowagę i po mimo panicznej walki o utrzymanie pionu i rozpaczliwego wymachiwania rękoma po kilku sekundach leżał jak długi na chodniku, a obok niego postawny jegomość w wyglądającym na bardzo drogi markowym kożuchu. Okazało się, że Marcin padając odruchowo chwyciła przechodzącego obok człowieka za kożuch, który, nie wytrzymując ciężaru upadającego Marcina, podarł się.


Bezprawność to mówiąc najkrócej, sprzeczność między faktycznym zachowanie człowieka, a tym zachowaniem, jako ustawa określa jako nakazane lub odwrotnie zgodność pomiędzy zachowaniem człowieka, a zachowaniem opisanym w ustawie jako zakazane.
Pojęcie bezprawności nie jest zarezerwowane dla Kodeksu Karnego ale występuje we wszystkich dziedzinach prawa operujących nakazami lub zakazami . Możemy więc mówić o bezprawności cywilnej, administracyjnej, karno-skarbowej i oczywiście o bezprawności z punktu widzenia prawa karnego..
Jeden czyn może być bezprawny z punktu widzenia różnych dziedzin prawa, może też być bezprawny w wymiarze tylko jednej dziedziny.
Uszkodzenie ciała, zniszczenie mienia będą dla przykładu zarówno bezprawne z punktu widzenia prawa karnego ale również bezprawne będą w prawie cywilnym.
Samo usiłowanie popełnienia przestępstwa będzie zwykle bezprawne jedynie z punktu widzenia kodeksu karnego lub innych ustaw wchodzących w skład prawa karnego.
Pamiętać należy, że ilekroć ustawa Kodeks Karny mówi o czynie bezprawnym ma na myśli czyn z jakiejkolwiek dziedziny prawa.
Czynu bezprawnego nie należy utożsamiać z czynem zabronionym.
  
Nie każdy czyn zawierający wspomniane wcześniej elementy przestępstwa jest zagrożony sankcją karną.
Najczytelniejszym przykładem jest np. usiłowanie samobójstwa.
Czyn bezprawny staje się przestępstwem dopiero wówczas, gdy ustawa karna przewiduje za taki czyn sankcję, czyli karę.

Karygodne według ustawy są jedynie takie czyny, które osiągnęły wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości.
  
Zasada winy określona jest wprost w przepisach Kodeksu Karnego i warunkuje odpowiedzialność karną za popełnione czyny zabronione.
Warto wspomnieć, że obowiązujące przepisy wyraźnie oddzielają problem winy od podmiotowej strony czynu zabronionego, czyli jego umyślności bądź nieumyślności.
Orzecznictwo podkreśla rolę winy i zasadę odpowiedzialności jedynie za czyny zawinione, wina musi być samodzielnie ustalonym elementem przestępstwa w postępowaniu karnym.
Brak winy w rozumieniu prawa karnego wyłącza odpowiedzialność. Sprowadza się to do sytuacji, kiedy sprawca popełnił czyn zabroniony pod groźbą kary, ale z powodu swojego wieku, niepoczytalności, błędu lub innych okoliczności wyłączających winę nie może zostać uznanym za winnego i ponieść za swój czyn odpowiedzialności karnej.

Literatura:
Ustawa – Kodeks Karny, Kodeks Cywilny
„Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego” – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

Zrozumiałe jest, że aby stwierdzić czy dany czyn, który wydarzył się w rzeczywistości jest przestępstwem należy ustalić czy odpowiada on opisowi ustawy. Inaczej mówiąc każde przestępstwo i warunki konieczne do jego zaistnienia opisane są w przepisach części szczególnej ustaw zawierających przepisy karne.

Zrozumiałe jest, że aby stwierdzić czy dany czyn, który wydarzył się w rzeczywistości jest przestępstwem należy ustalić czy odpowiada on opisowi ustawy. Inaczej mówiąc każde przestępstwo i warunki konieczne do jego zaistnienia opisane są w przepisach części szczególnej ustaw zawierających przepisy karne.
Czyn, który wydarzył się by być jednocześnie przestępstwem musi odpowiadać cechom zawartym w konkretnym przepisie karnym.
Cechy opisane w ustawie, które charakteryzują dany czyn, jako przestępstwo to USTAWOWE ZNAMIONA PRZESTĘPSTWA.

Z reguły cechy czynu opisane w konkretnym przepisie są wystarczające, aby uznać go za czyn zabroniony, np.: „kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą” pozwalają sklasyfikować lub zdyskredytować działanie człowieka jako przestępstwo kradzieży.
Tak więc sprawca, który zabiera cudzą rzecz z jednoczesnym zamiarem jej przywłaszczenia, czyli wejścia w jej posiadanie popełnia przestępstwo. Osobna kwestią jest czy podlega karze (okoliczności wyłączające winę, kontratypy).
Opisywane w prawie karnym (Kodeks Karny, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Kodeks Karno Skarbowy) opisują różnego rodzaju przestępstwa, podając jednocześnie możliwe do wymierzenia kary.

Każdy z opisywanych czynów różni się od siebie swoistymi cechami.
Ustawy zawierające przepisy karne opisują tylko pewne typowe cechy konkretnego czynu takie, które wystarczają do uznania działania sprawcy za przestępstwo, w praktyce jednak zawsze mamy do czynienia z dodatkowymi okolicznościami czynu niezapisanymi w ustawie lub niezapisanymi wprost, te okoliczności jednak nie mają wpływu na zakwalifikowanie konkretnego działania człowieka, jako przestępstwa. Te dodatkowe okoliczności mają jednak zwykle istotny wpływ na wymiar kary, wykrycie sprawcy, itp.

Dla przykładu: dla bytu przestępstwa zabójstwa konieczne jest jedynie, aby sprawca umyślnie i bezprawnie pozbawił człowieka życia. Wszelkie inne okoliczności, tj.: sposób pozbawienia życia, użyte narzędzia, wiek sprawcy, pobudki kierujące zabójcą, miejsce i okoliczności zabójstwa nie mają wpływu na zakwalifikowanie bezprawnego działania, jako przestępstwa. Te dodatkowe okoliczności wpłyną jednak zapewne na ocenę winy sprawcy lub jej brak, spowodują orzeczenie stosownej kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, itp.

Z punktu widzenia pracy organów ścigania ustalenie znamion czynu zabronionego w znanym działaniu sprawcy jest codziennością i ma ogromne znaczenie.

To organy ścigania (głównie Policja) odpowiadają przecież na zlokalizowanie źródeł dowodowych ich prawidłowe udokumentowanie i zabezpieczenie, a co za tym idzie ustalenie stanu faktycznego popełnienia czynu zabronionego.

Prawidłowo przeprowadzone postępowanie przygotowawcze winno doprowadzić nie tylko do ustalenia i zatrzymania sprawcy czynu, ale zebrać informacje, które pozwolą podjąć prawidłową decyzję, co do zasadności wymierzenia kary i jej wymiaru.
Prowadzący postępowanie winien nie ograniczać się jedynie do jednostronnego koncentrowania dowodów i informacji ale zebrać merytorycznie pełny i wiarygodny materiał mogący zostać poddany ocenie sądowej. Rola oskarżyciela na podstawie materiałów takiego postępowania zdaje się powinna zostać powierzona prokuratorowi.

Niemniej jednak pewne jest, że znamiona czynu zabronionego odgrywają ogromną rolę w procesie karnym, ponieważ:

stanowią o zakresie czynów zabronionych,

prawidłowe ich ustalenie jest warunkiem jednolitej kwalifikacji prawnej oraz gwarancją przestrzegania praworządności, zapobiega nadużyciom ze strony aparatu ścigania i zapewnia obywatelom przestrzeganie ich praw.

Dane o znamionach czynu przestępnego powinny mieć swoje odzwierciedlenie w materiałach prawidłowo przeprowadzonego postępowania przygotowawczego, nawet jeśli kończy się ono umorzeniem z powodu niewykrycia sprawcy. W każdym opisie przestępstwa zawrzeć się winny:

przedmiot ochrony (zamachu),stronę przedmiotową czynu zabronionego,podmiot czynu zabronionego,stronę podmiotową czynu zabronionego.

Niestety jak pokazuje praktyka znaczna część funkcjonariuszy zaangażowanych w prowadzenie postępowań przygotowawczych ma w ogóle problem ze zrozumieniem i interpretacja zagadnienia związanego ze znamionami przestępstwa, nie wspominając już o dbałości o dokumentowanie okoliczności i informacji wskazujących i opisujących owe znamiona w konkretnym przypadku w ramach prowadzonej sprawy.

LITERATURA:
Kodeks Karny,„Nowy Kodeks Karny – wybrane zagadnienia z części ogólnej” – Andrzej Marek„Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego” – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest LM

Podmiotowy zakres podatku CIT jest nieco szerszy, niż wskazywałaby na to jego nazwa, bowiem w myśl art.1 ustawy, oprócz osób prawnych obejmuje on także osiągające dochody jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek nie mających osobowości prawnej.

Generalnie, podatek ten nie ma także zastosowania do przychodów z działalności rolnej, gospodarki leśnej, a także czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Według art. 3 ustawy na podatniku może ciążyć nieograniczony, bądź ograniczony obowiązek podatkowy, w zależności od lokalizacji siedziby firmy (określonej przez statut lub inny dokument na którym osoba prawna opiera swoje istnienie) lub zarządu. W przypadku gdy siedziba lub zarząd znajduje się na terenie RP, osoby prawne podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że obliczają podatek od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jeżeli zaś siedziba firmy lub jej zarząd nie znajdują się na terytorium RP, podlega ona ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że podstawą do obliczenia podatku są tylko dochody osiągane na terytorium Polski. Zasady opodatkowania oparte na ograniczonym bądź nieograniczonym obowiązku podatkowym mogą być modyfikowane przez umowy międzynarodowe, aby uniknąć podwójnego opodatkowania.

Specjalną kategorią podatników tego podatku są tzw. podatkowe grupy kapitałowe - związki co najmniej 2 spółek prawa handlowego posiadających osobowość prawną, które są połączone ze sobą interesami kapitałowymi. Ponadto grupa kapitałowa, aby być podatnikiem musi spełnić warunki wyszczególnione w art. 1a, pkt.2,3.
Ustawa wyróżnia także osoby prawne zwolnione od podatku. Są to m.in. Skarb Państwa, NBP, jednostki budżetowe, niektóre fundusze celowe i inne.

Zakres przedmiotowy
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód (zdefiniowany w ustawie jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), osiągnięty w danym roku podatkowym, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został osiągnięty. Wspomniany rok podatkowy jest to zwyczajowo rok kalendarzowy. Może się jednak zdarzyć tak, że podatnik, zawiadamiając odpowiedni sposób organ podatkowy, określi w inny sposób rok podatkowy (będący okresem kolejnych, pełnych dwunastu miesięcy). Musi to jednak być zawarte w statucie.

Czasami przedmiotem opodatkowania może być przychód. Sytuacja taka będzie miała miejsce przy niektórych rodzajach przychodów osiąganych na terytorium RP przez podatników mających swe siedziby za granicą (np. przychody z tytułu praw autorskich czy dywidend) oraz podmiotów krajowych (np. w wypadku przychodów z tytułu dywidend i innych udziałów w zyskach osób prawnych).

---
Czarnogora
Lean Manufacturing
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Dochodzenie racji w sądzie często wymaga zaangażowania pewnych środków. Jeżeli korzystamy z pomocy adwokata musimy liczyć się z koniecznością opłacenia jego honorarium. Kto ponosi koszty naszego adwokata w przypadku wygrania przez nas sprawy w sądzie?

Stało się idziemy do sądu. Często potrzebny jest nam adwokat. Umawiamy się z nim lub nią na określone honorarium, udzielamy pełnomocnictwa. Adwokat przygotowuje pozew, który w naszym imieniu składa. Bardzo często jednym z elementów pozwu jest wniosek o zwrot kosztów procesowych w tym zastępstwa adwokackietgo wedle norm przepisanych. Co to w praktyce oznacza? W procesie cywilnym osoba przegrywająca sprawę musi pokryć koszty sądowe przeciwnika procesowego. Zatem jeżeli wygrywamy sprawę w sądzie, teoretycznie powinniśmy otrzymać zwrot kwoty równo wartej honorarium adwokata.

Praktyka wygląda jednak inaczej.
Zwrot wedle norm przepisanych we wniosku o zwrot kosztów oznacza, iż sąd przyznając nam zwrot kosztów procesowych będzie sięgał do tzw. tabeli ministerialnej, gdzie napisanej jest w jakiej wysokości koszty zostaną nam zwrócone. Owa tabela ministerialna to rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. nr 163, poz. 1348).

Rozporządzenie to określa tzw. stawki minimalne. Stawki te stanowią podstawę obliczenia kwoty, jaką musi nam zwrócić przeciwnik procesowy po przegraniu sprawy. Przykładowo jeżeli dochodzimy kwoty 900.000 złotych i wygrywamy, stawka minimalna to ...7.200 złotych. W sprawie o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne stawka minimalna to ...60 złotych. Co jednak jeżeli adwokat otrzymał od nas wyższe wynagrodzenie? Zgodnie z rozporządzeniem sąd może zasądzić na naszą korzyść maksymalnie 6 razy wyższą kwotę, jeżeli sprawa była zdaniem sądu na tyle skomplikowana.

Oczywiście problem jest taki, iż wielu miastach sądy zasądzają bardzo często wynagrodzenie minimalne. Jak widać uzyskanie zwrotu całości kosztów jest trudne. Warto pamiętać, iż rozporządzenie dotyczy zarówno sądów warszawskich i sądów w miejscowości o liczbie ludności np. 50.000. Nie uwzględnia zatem prostego faktu, iż adwokacki w obu tych ośrodkach zwykle za podobną sprawę otrzymają różne wynagrodzenie. Koszt prowedznia kancelarii w Warszawie jest oczywiście znacznie wyższy niż w mieście o liczbie ludności 50.000 złotych. Z tego względu również wynagrodzenia się różnią - tak jak różnią się wynagrodzenia pracownika w różnych częściach polski.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Artur Klimkiewicz

W judykaturze zarysowuje się tendencja do zasądzania coraz wyższych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu wypadków komunikacyjnych oraz inncyh zdarzeń losowych, z których wynikła szkoda na osobie zwłaszcza w postaci uszczerbku na zdrowiu.
Oczywiście wysokość przyznawanych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia w sprawach tego typu nacechowana jest uznaniowością składu orzekającego, znajdującą oparcie w konkretnie rozpatrywanej sprawie (wyrok SN z dnia 29.09.2000r. sygn. akt V CKN 527/2000) im sędziowie mają większa wrażliwość na krzywdę ludzką i chęć pomocy poszkodowanym tym większe zasądzają kwoty. Ponieważ przepisy KC nie zawierają żadnych kryteriów, reguł o charakterze generalnym, jednolitych i uproszczonych zasad miarkowania, jakim należy kierować się przy wyliczaniu wysokości czynników, jakimi są zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu śmieci, wytycznych w tym zakresie można jedynie i należy poszukiwać zarówno w orzecznictwie sądów powszechnych, szczególnie SN jak i obiektywnym poczuci sprawiedliwości w naprawieniu doznanej krzywdy i szkody przez powoda w związku z wartością naruszonych dóbr prawem chronionych. A od życia ludzkiego, zdrowia, uczuć, utraconych nadziei, poczucia bezpieczeństwa i opieki nie ma nic ważniejszego i cenniejszego. Powód właśnie utracił to co najcenniejsze w życiu zwłaszcza młodego człowieka tj. nadzieję na możliwość realizacji swoich planów życiowych.

Stosownie do art. 322 Kodeksu Postępowania Cywilnego, jeśli sprawie o naprawienie szkody Sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w Wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.
radca prawny Lublin


---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Autorem artykułu jest Arek Czapla

Renta rodzinna przysługuje po osobie, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniał warunki do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Uprawnionymi do renty rodzinnej są:
Dzieci własne lub przysposobione, dzieci drugiego małżonka, które nie ukończyły 16 lat (jeżeli się uczą 25 lat) i bez względu na wiek jeżeli są niezdolne do pracy przed ukończeniem 16 roku życia lub w czasie nauki w szkole do ukończenia 25 lat
Wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, które przyjęto na wychowanie i utrzymanie, przed ukończeniem przez nie pełnoletności, jeśli spełniają takie warunki jak dzieci własne i przyjęto je na wychowanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonej osoby (chyba że zmarły zginął w wypadku). Nie mogą przy tym być uprawnione do renty po zmarłych rodzicach..

Wdowa, wdowiec - jeżeli w chwili śmierci męża miała ukończone 50 lat lub była niezdolna do pracy lub wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństw uprawnionych do reny rodzinnej po zmarłym, które nie ukończyły 16 lat, 18 jeżeli się uczą, lub są całkowicie niezdolne do pracy...

Do renty rodzinnej ma prawo także wdowa, która osiągnie wymagany wiek lub stanie się inwalidką w ciągu 5 lat od śmierci męża lub zaprzestania wychowywania dzieci...
Jeżeli wdowa była rozwiedziona z mężem lub nie istniała między nimi wspólność ustawowa, ma wtedy ona prawo do renty rodzinnej po nim tylko wówczas . gdy oprócz wyżej wymienionych warunków, sąd przyznał jej na siebie alimenty...
Jeżeli nie spełnione są warunki do otrzymania renty rodzinnej, a osoba nie ma z czego żyć, może otrzymać okresową rentę rodzinną przez rok po śmierci męża...

Wysokość renty rodzinnej
dla jednej osoby - 85 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla dwóch osób - 90 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla trzech i więcej osób - 95 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
Od 1 marca 2009 r. najniższa renta rodzinna wynosi 675,10 zł.

---
Prawo pracy - Prawo pracy, artykuły. porady, ciekawostki..
Książki audio do słuchania dla każdego. Bajki, biznes, lektury, języki obce w formacie mp3 ....
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl