Wyszukaj

Reklama

Obsługiwane przez usługę Blogger.
środa, 30 marca 2011

PRAWO KARNE MATERIALNE - PRZESTĘPSTWO, definicja przestępstwa


Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

Aktualnie obowiązujący Kodeks Karny choć znacznie różniący się od swojego poprzednika z 1969r. nie do końca odciął się od niektórych zamysłów ówczesnych ustawodawców.

PRAWO KARNE MATERIALNE – PRZESTĘSTWO
definicja przestępstwa

Aktualnie obowiązujący Kodeks Karny choć znacznie różniący się od swojego poprzednika z 1969r. nie do końca odciął się od niektórych zamysłów ówczesnych ustawodawców.
Co, prawda w sejmowych uzasadnieniach i projektach czytamy, że idea przyświecająca nowym kodyfikacjom jest diametralnie odmienna to „pozostałości” tamtej ustawy niestety przetrwały.
Kodeks Karny aktualnie obowiązujący, przyznać trzeba, stara się opierać swoje definicje o ustawową zasadę określoności i definiuje przestępstwo inaczej  niż czynił to kodeks karny z 1969r.

Struktura przestępstwa i jego ustawowa definicja została zawarta w Artykule 1 Kodeksu Karnego, który brzmi:

§1
Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

§ 2
Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

§ 3
Nie popełnia przestępstwa sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

To formalne ujęcie przestępstwa w odróżnieniu od zapisów Kodeksu Karnego z 1969r. tylko pozornie pomija warunek materialny, jakim w tamtej ustawie było społeczne niebezpieczeństwo czynu.
Zgadzamy się, że projektodawcy aktualnych ustaw wychodzili z założenia, że warunek społecznego niebezpieczeństwa czynu winien być adresowany do ustawodawcy nie zaś do organu stosującego prawo.
Nie zmienia to jednak faktu, że mgliste określenie owego społecznego niebezpieczeństwa czy raczej szkodliwości czynu daje zbyt duże pole do błędnych interpretacji, a co za tym idzie patologizuje stosowanie prawa w praktyce.

Jak czytamy w uzasadnieniach rządowych do projektu Kodeksu Karnego idea, iż Sędzia (prokurator, policjant) nie jest upoważniony do dowodzenia przykładowo tego, że kradzież jest społecznie szkodliwa lub nie i z taką interpretacją nie sposób polemizować.
Z drugiej jednak strony nie oznacza to, że w obowiązującym prawie element materialny jest nieistotny, ba! nie oznacza to również tego, że  element społecznej szkodliwości jest mało istotny. Wręcz przeciwnie ma on ogromne znaczenie w końcowym wyniku znacznej ilości postępowań karnych.

Definiowanie przestępstwa jako czynu społecznie szkodliwego w stopniu bardziej niż znikomym w obecnym kształcie Kodeksu Karnego jest naszym skromnym zdaniem błędne.
Społeczna szkodliwość nie jest co prawda elementem ogólnej definicji przestępstwa, jednak zgodnie z art. 1 KK wymienia tę okoliczność jako przesłankę uznania czynu za przestępstwo w konkretnym przypadku.
Tak więc Kodeks Karny stoi najogólniej rzecz biorąc na stanowisku, że przestępność czynu zabronionego zależy od stopnia jego społecznej szkodliwości. Aby jakiś czyn był karalny i został uznany za przestępstwo jego społeczna szkodliwość musi być większa niż znikoma.
I tu zaczyna się problem. Określenie społecznej szkodliwości, a przede wszystkim jej stopnia nie jest ani proste, ani tak naprawdę możliwe.
Mówiąc wprost – zapisy ustawowe i zręczna manipulacja zapisami ustaw dają prawie nieograniczoną możliwość interpretacji, co do stopnia społecznej szkodliwości w każdym konkretnym przypadku.

Inne warunki zaistnienia przestępstwa to jego karalność w momencie popełnienia. Oznacza to oczywiście, że sprawca nie popełnia przestępstwa, jeśli w chwili dokonania czynu, czyn ten przestępstwem nie jest.
Przykładem może być głośny ostatnimi czasy „STALKING”, czyli uporczywe nękanie innej osoby smsami, mailami, itp. Sprawca takich czynów w aktualnym stanie prawnym nie będzie podlegał odpowiedzialności karnej nawet jeśli za kilka miesięcy stosowny zapis skodyfikuje STALKING, jako przestępstwo.
Ten element definicji przestępstwa wiąże się ściśle z zasadą, że prawo nie działa wstecz.

Kolejnym elementem definicji przestępstwa jest możność przypisania sprawcy czynu zabronionego winy w momencie popełnienia tego czynu.

Okoliczności wyłączające winę, to: wiek sprawcy, niepoczytalność, błąd, rozkaz.

Oznacza to, że kilkuletni malec, który wybił piłką witrynę sklepową – owszem dokonał czynu zabronionego w rozumieniu KK, ale winy przypisać mu nie można. Podobnie z osobami niepoczytalnymi w stopniu uniemożliwiającym im rozpoznanie znaczenia swoich działań i świadomego kierowania swoim postępowaniem i błąd lub rozkaz. Te dwie ostatnie okoliczności wymagają jednak odrębnego omówienia, gdyż ich określoność w polskim ustawodawstwie jest podobnie mglista jak wspomnianej już sławetnej „społecznej szkodliwości”.

Reasumując -  Artykuł 1 Kodeksu Karnego zawiera elementy, z których skonstruować można definicję:

PRZESTĘPSTWEM jest czyn człowieka, bezprawny, karalny, karygodny i zawiniony.

Brak jakiegokolwiek z tych elementów dyskredytuje czyn, jako przestępstwo.

LITERATURA:
Kodeks Karny
Orzecznictwo SN
Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

PRAWO KARNE MATERIALNE - PRZESTĘPSTWO - elementy przestępstwa


Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

W określonej ustawowo definicji przestępstwa można wyróżnić następujące jego elementy: Ø czyn człowieka,Ø bezprawnośćØ karalność,Ø karygodnośćØ winę.

PRAWO KARNE MATERIALNE – PRZESTĘPSTWO
elementy przestępstwa

W określonej ustawowo definicji przestępstwa można wyróżnić następujące jego elementy:

Ø czyn człowieka,Ø bezprawnośćØ karalność,Ø karygodnośćØ winę.

CZYN CZŁOWIEKA

Czym jest czyn człowieka w rozumieniu prawa karnego? To zewnętrzne, dostępne obserwatorowi zewnętrznemu zachowanie człowieka.
To zachowanie człowieka musi polegać na namacalnych gestach, czynach, wypowiedzeniu słów, napisaniu czegoś ale także na powstrzymaniu się od jakiegoś działania, nie wykonania jakiejś czynności. Czyn człowieka to po prostu zauważalne jego zachowanie, które zgodnie z opisem kodeksowym jest zabronione.  Nie będzie więc czynem człowieka jego myśl, uczucie, itp.
Tak więc same myśli, a nawet zamiary nie stanowią elementu czynu zabronionego i nie mogą być podstawą odpowiedzialności karnej.

Co prawda owe myśli i zamiary często są przyczynkiem do dalszych aktywnych działań jednak nie poparte działaniem nie mogą powodować odpowiedzialności karnej.
Zachowanie sprawcy musi być aktywne, postrzegalne i wtedy możemy mówić o działaniu. Takie zachowanie może być również bierne, w przypadku przestępstw z zaniechania, czyli takich, w których sprawca powstrzymuje się od pewnego działania, do którego był zobowiązany.

Czynem przestępnym może być jednak jedynie czyn, który jest aktem wolnej woli człowieka. Nie będzie czynem odruch lub zaniechanie lub działanie spowodowane przez czynniki zewnętrzne. Nie popełni więc przestępstwa człowiek, który idąc nieodśnieżonym chodnikiem potyka się i upadając odruchowo łapie się lusterka zaparkowanego obok samochodu, urywając je. Nie popełni również przestępstwa dróżnik, który nie opuścił zapory, w konsekwencji czego doszło do tragicznego wypadku ale dróżnik ten nie zadziałał ponieważ legł zmożonych chorobą, np. zawałem serca.

Reasumując czynem przestępnym jest jedynie czyn człowieka, a więc nigdy zwierzęcia, przy czym czynem przestępnym będzie jedynie taki czyn zabroniony, który został dokonany przez osobę pełnoletnią i poczytalną.

PRZYKŁAD:

Marcin wracał tego dnia z pracy wyjątkowo zmęczony. W pracy od dłuższego czasu panowała nerwowa atmosfera spowodowana dużą ilością zamówień. Była zima, mroźno, wilgotno i nieprzyjemnie. Kiedy Marcin wracał do domu było już ciemno. Klął w myślach na władze miasta, że chodniki są pełne dziur i nierówności, a do tego nikt nie posypał ich piaskiem mimo, że po lekkiej odwilży w ciągu dnia ścinał je mróz i spacer był nie lada sztuką. Zmęczenie dawało o sobie znać. Marcin idąc bezmyślnie wpatrywał się w mijane wystawy sklepowe, zastanawiał się też czy po powrocie najpierw weźmie gorący prysznic czy może zje posiłek. Marzyło mu się i jedno i drugie…
Nagle Marcin poczuł, że zaczyna tracić równowagę i po mimo panicznej walki o utrzymanie pionu i rozpaczliwego wymachiwania rękoma po kilku sekundach leżał jak długi na chodniku, a obok niego postawny jegomość w wyglądającym na bardzo drogi markowym kożuchu. Okazało się, że Marcin padając odruchowo chwyciła przechodzącego obok człowieka za kożuch, który, nie wytrzymując ciężaru upadającego Marcina, podarł się.

BEZPRAWNOŚĆ

Bezprawność to mówiąc najkrócej, sprzeczność między faktycznym zachowanie człowieka, a tym zachowaniem, jako ustawa określa jako nakazane lub odwrotnie zgodność pomiędzy zachowaniem człowieka, a zachowaniem opisanym w ustawie jako zakazane.
Pojęcie bezprawności nie jest zarezerwowane dla Kodeksu Karnego ale występuje we wszystkich dziedzinach prawa operujących nakazami lub zakazami . Możemy więc mówić o bezprawności cywilnej, administracyjnej, karno-skarbowej i oczywiście o bezprawności z punktu widzenia prawa karnego..
Jeden czyn może być bezprawny z punktu widzenia różnych dziedzin prawa, może też być bezprawny w wymiarze tylko jednej dziedziny.
Uszkodzenie ciała, zniszczenie mienia będą dla przykładu zarówno bezprawne z punktu widzenia prawa karnego ale również bezprawne będą w prawie cywilnym.
Samo usiłowanie popełnienia przestępstwa będzie zwykle bezprawne jedynie z punktu widzenia kodeksu karnego lub innych ustaw wchodzących w skład prawa karnego.
Pamiętać należy, że ilekroć ustawa Kodeks Karny mówi o czynie bezprawnym ma na myśli czyn z jakiejkolwiek dziedziny prawa.
Czynu bezprawnego nie należy utożsamiać z czynem zabronionym.
  
KARALNOŚĆ

Nie każdy czyn zawierający wspomniane wcześniej elementy przestępstwa jest zagrożony sankcją karną.
Najczytelniejszym przykładem jest np. usiłowanie samobójstwa.
Czyn bezprawny staje się przestępstwem dopiero wówczas, gdy ustawa karna przewiduje za taki czyn sankcję, czyli karę.

KARYGODNOŚĆ

Karygodne według ustawy są jedynie takie czyny, które osiągnęły wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości.
  
WINA

Zasada winy określona jest wprost w przepisach Kodeksu Karnego i warunkuje odpowiedzialność karną za popełnione czyny zabronione.
Warto wspomnieć, że obowiązujące przepisy wyraźnie oddzielają problem winy od podmiotowej strony czynu zabronionego, czyli jego umyślności bądź nieumyślności.
Orzecznictwo podkreśla rolę winy i zasadę odpowiedzialności jedynie za czyny zawinione, wina musi być samodzielnie ustalonym elementem przestępstwa w postępowaniu karnym.
Brak winy w rozumieniu prawa karnego wyłącza odpowiedzialność. Sprowadza się to do sytuacji, kiedy sprawca popełnił czyn zabroniony pod groźbą kary, ale z powodu swojego wieku, niepoczytalności, błędu lub innych okoliczności wyłączających winę nie może zostać uznanym za winnego i ponieść za swój czyn odpowiedzialności karnej.

Literatura:
Ustawa – Kodeks Karny, Kodeks Cywilny
„Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego” – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Ustawowe znamiona przestępstwa


Autorem artykułu jest Kamil Pińkowski

Zrozumiałe jest, że aby stwierdzić czy dany czyn, który wydarzył się w rzeczywistości jest przestępstwem należy ustalić czy odpowiada on opisowi ustawy. Inaczej mówiąc każde przestępstwo i warunki konieczne do jego zaistnienia opisane są w przepisach części szczególnej ustaw zawierających przepisy karne.

USTAWOWE ZNAMIONA PRZESTĘPSTWA

Zrozumiałe jest, że aby stwierdzić czy dany czyn, który wydarzył się w rzeczywistości jest przestępstwem należy ustalić czy odpowiada on opisowi ustawy. Inaczej mówiąc każde przestępstwo i warunki konieczne do jego zaistnienia opisane są w przepisach części szczególnej ustaw zawierających przepisy karne.
Czyn, który wydarzył się by być jednocześnie przestępstwem musi odpowiadać cechom zawartym w konkretnym przepisie karnym.
Cechy opisane w ustawie, które charakteryzują dany czyn, jako przestępstwo to USTAWOWE ZNAMIONA PRZESTĘPSTWA.

Z reguły cechy czynu opisane w konkretnym przepisie są wystarczające, aby uznać go za czyn zabroniony, np.: „kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą” pozwalają sklasyfikować lub zdyskredytować działanie człowieka jako przestępstwo kradzieży.
Tak więc sprawca, który zabiera cudzą rzecz z jednoczesnym zamiarem jej przywłaszczenia, czyli wejścia w jej posiadanie popełnia przestępstwo. Osobna kwestią jest czy podlega karze (okoliczności wyłączające winę, kontratypy).
Opisywane w prawie karnym (Kodeks Karny, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii, Kodeks Karno Skarbowy) opisują różnego rodzaju przestępstwa, podając jednocześnie możliwe do wymierzenia kary.

Każdy z opisywanych czynów różni się od siebie swoistymi cechami.
Ustawy zawierające przepisy karne opisują tylko pewne typowe cechy konkretnego czynu takie, które wystarczają do uznania działania sprawcy za przestępstwo, w praktyce jednak zawsze mamy do czynienia z dodatkowymi okolicznościami czynu niezapisanymi w ustawie lub niezapisanymi wprost, te okoliczności jednak nie mają wpływu na zakwalifikowanie konkretnego działania człowieka, jako przestępstwa. Te dodatkowe okoliczności mają jednak zwykle istotny wpływ na wymiar kary, wykrycie sprawcy, itp.

Dla przykładu: dla bytu przestępstwa zabójstwa konieczne jest jedynie, aby sprawca umyślnie i bezprawnie pozbawił człowieka życia. Wszelkie inne okoliczności, tj.: sposób pozbawienia życia, użyte narzędzia, wiek sprawcy, pobudki kierujące zabójcą, miejsce i okoliczności zabójstwa nie mają wpływu na zakwalifikowanie bezprawnego działania, jako przestępstwa. Te dodatkowe okoliczności wpłyną jednak zapewne na ocenę winy sprawcy lub jej brak, spowodują orzeczenie stosownej kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, itp.

Z punktu widzenia pracy organów ścigania ustalenie znamion czynu zabronionego w znanym działaniu sprawcy jest codziennością i ma ogromne znaczenie.

To organy ścigania (głównie Policja) odpowiadają przecież na zlokalizowanie źródeł dowodowych ich prawidłowe udokumentowanie i zabezpieczenie, a co za tym idzie ustalenie stanu faktycznego popełnienia czynu zabronionego.

Prawidłowo przeprowadzone postępowanie przygotowawcze winno doprowadzić nie tylko do ustalenia i zatrzymania sprawcy czynu, ale zebrać informacje, które pozwolą podjąć prawidłową decyzję, co do zasadności wymierzenia kary i jej wymiaru.
Prowadzący postępowanie winien nie ograniczać się jedynie do jednostronnego koncentrowania dowodów i informacji ale zebrać merytorycznie pełny i wiarygodny materiał mogący zostać poddany ocenie sądowej. Rola oskarżyciela na podstawie materiałów takiego postępowania zdaje się powinna zostać powierzona prokuratorowi.

Niemniej jednak pewne jest, że znamiona czynu zabronionego odgrywają ogromną rolę w procesie karnym, ponieważ:

stanowią o zakresie czynów zabronionych,

prawidłowe ich ustalenie jest warunkiem jednolitej kwalifikacji prawnej oraz gwarancją przestrzegania praworządności, zapobiega nadużyciom ze strony aparatu ścigania i zapewnia obywatelom przestrzeganie ich praw.

Dane o znamionach czynu przestępnego powinny mieć swoje odzwierciedlenie w materiałach prawidłowo przeprowadzonego postępowania przygotowawczego, nawet jeśli kończy się ono umorzeniem z powodu niewykrycia sprawcy. W każdym opisie przestępstwa zawrzeć się winny:

przedmiot ochrony (zamachu),stronę przedmiotową czynu zabronionego,podmiot czynu zabronionego,stronę podmiotową czynu zabronionego.

Niestety jak pokazuje praktyka znaczna część funkcjonariuszy zaangażowanych w prowadzenie postępowań przygotowawczych ma w ogóle problem ze zrozumieniem i interpretacja zagadnienia związanego ze znamionami przestępstwa, nie wspominając już o dbałości o dokumentowanie okoliczności i informacji wskazujących i opisujących owe znamiona w konkretnym przypadku w ramach prowadzonej sprawy.

LITERATURA:
Kodeks Karny,„Nowy Kodeks Karny – wybrane zagadnienia z części ogólnej” – Andrzej Marek„Wybrane zagadnienia z części ogólnej prawa karnego materialnego” – Irena Wojciechowska, Szkoła Policji w Pile

---
WINDYKACJA - DETEKTYWI - DORADZTWO - POMOC PRAWNA
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Podatek CIT


Autorem artykułu jest LM

Podmiotowy zakres podatku CIT jest nieco szerszy, niż wskazywałaby na to jego nazwa, bowiem w myśl art.1 ustawy, oprócz osób prawnych obejmuje on także osiągające dochody jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek nie mających osobowości prawnej.

Generalnie, podatek ten nie ma także zastosowania do przychodów z działalności rolnej, gospodarki leśnej, a także czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Według art. 3 ustawy na podatniku może ciążyć nieograniczony, bądź ograniczony obowiązek podatkowy, w zależności od lokalizacji siedziby firmy (określonej przez statut lub inny dokument na którym osoba prawna opiera swoje istnienie) lub zarządu. W przypadku gdy siedziba lub zarząd znajduje się na terenie RP, osoby prawne podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że obliczają podatek od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Jeżeli zaś siedziba firmy lub jej zarząd nie znajdują się na terytorium RP, podlega ona ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że podstawą do obliczenia podatku są tylko dochody osiągane na terytorium Polski. Zasady opodatkowania oparte na ograniczonym bądź nieograniczonym obowiązku podatkowym mogą być modyfikowane przez umowy międzynarodowe, aby uniknąć podwójnego opodatkowania.

Specjalną kategorią podatników tego podatku są tzw. podatkowe grupy kapitałowe - związki co najmniej 2 spółek prawa handlowego posiadających osobowość prawną, które są połączone ze sobą interesami kapitałowymi. Ponadto grupa kapitałowa, aby być podatnikiem musi spełnić warunki wyszczególnione w art. 1a, pkt.2,3.
Ustawa wyróżnia także osoby prawne zwolnione od podatku. Są to m.in. Skarb Państwa, NBP, jednostki budżetowe, niektóre fundusze celowe i inne.

Zakres przedmiotowy
Przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód (zdefiniowany w ustawie jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania), osiągnięty w danym roku podatkowym, bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został osiągnięty. Wspomniany rok podatkowy jest to zwyczajowo rok kalendarzowy. Może się jednak zdarzyć tak, że podatnik, zawiadamiając odpowiedni sposób organ podatkowy, określi w inny sposób rok podatkowy (będący okresem kolejnych, pełnych dwunastu miesięcy). Musi to jednak być zawarte w statucie.

Czasami przedmiotem opodatkowania może być przychód. Sytuacja taka będzie miała miejsce przy niektórych rodzajach przychodów osiąganych na terytorium RP przez podatników mających swe siedziby za granicą (np. przychody z tytułu praw autorskich czy dywidend) oraz podmiotów krajowych (np. w wypadku przychodów z tytułu dywidend i innych udziałów w zyskach osób prawnych).

---
Czarnogora
Lean Manufacturing
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

poniedziałek, 21 marca 2011

Zwrot kosztów za adwokata


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Dochodzenie racji w sądzie często wymaga zaangażowania pewnych środków. Jeżeli korzystamy z pomocy adwokata musimy liczyć się z koniecznością opłacenia jego honorarium. Kto ponosi koszty naszego adwokata w przypadku wygrania przez nas sprawy w sądzie?

Stało się idziemy do sądu. Często potrzebny jest nam adwokat. Umawiamy się z nim lub nią na określone honorarium, udzielamy pełnomocnictwa. Adwokat przygotowuje pozew, który w naszym imieniu składa. Bardzo często jednym z elementów pozwu jest wniosek o zwrot kosztów procesowych w tym zastępstwa adwokackietgo wedle norm przepisanych. Co to w praktyce oznacza? W procesie cywilnym osoba przegrywająca sprawę musi pokryć koszty sądowe przeciwnika procesowego. Zatem jeżeli wygrywamy sprawę w sądzie, teoretycznie powinniśmy otrzymać zwrot kwoty równo wartej honorarium adwokata.

Praktyka wygląda jednak inaczej.
Zwrot wedle norm przepisanych we wniosku o zwrot kosztów oznacza, iż sąd przyznając nam zwrot kosztów procesowych będzie sięgał do tzw. tabeli ministerialnej, gdzie napisanej jest w jakiej wysokości koszty zostaną nam zwrócone. Owa tabela ministerialna to rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. nr 163, poz. 1348).

Rozporządzenie to określa tzw. stawki minimalne. Stawki te stanowią podstawę obliczenia kwoty, jaką musi nam zwrócić przeciwnik procesowy po przegraniu sprawy. Przykładowo jeżeli dochodzimy kwoty 900.000 złotych i wygrywamy, stawka minimalna to ...7.200 złotych. W sprawie o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne stawka minimalna to ...60 złotych. Co jednak jeżeli adwokat otrzymał od nas wyższe wynagrodzenie? Zgodnie z rozporządzeniem sąd może zasądzić na naszą korzyść maksymalnie 6 razy wyższą kwotę, jeżeli sprawa była zdaniem sądu na tyle skomplikowana.

Oczywiście problem jest taki, iż wielu miastach sądy zasądzają bardzo często wynagrodzenie minimalne. Jak widać uzyskanie zwrotu całości kosztów jest trudne. Warto pamiętać, iż rozporządzenie dotyczy zarówno sądów warszawskich i sądów w miejscowości o liczbie ludności np. 50.000. Nie uwzględnia zatem prostego faktu, iż adwokacki w obu tych ośrodkach zwykle za podobną sprawę otrzymają różne wynagrodzenie. Koszt prowedznia kancelarii w Warszawie jest oczywiście znacznie wyższy niż w mieście o liczbie ludności 50.000 złotych. Z tego względu również wynagrodzenia się różnią - tak jak różnią się wynagrodzenia pracownika w różnych częściach polski.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Odszkodowanie z tytułu śmierci


Autorem artykułu jest Artur Klimkiewicz

W judykaturze zarysowuje się tendencja do zasądzania coraz wyższych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu wypadków komunikacyjnych oraz inncyh zdarzeń losowych, z których wynikła szkoda na osobie zwłaszcza w postaci uszczerbku na zdrowiu.
odszkodowanie po śmierciOczywiście wysokość przyznawanych kwot odszkodowania i zadośćuczynienia w sprawach tego typu nacechowana jest uznaniowością składu orzekającego, znajdującą oparcie w konkretnie rozpatrywanej sprawie (wyrok SN z dnia 29.09.2000r. sygn. akt V CKN 527/2000) im sędziowie mają większa wrażliwość na krzywdę ludzką i chęć pomocy poszkodowanym tym większe zasądzają kwoty. Ponieważ przepisy KC nie zawierają żadnych kryteriów, reguł o charakterze generalnym, jednolitych i uproszczonych zasad miarkowania, jakim należy kierować się przy wyliczaniu wysokości czynników, jakimi są zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu śmieci, wytycznych w tym zakresie można jedynie i należy poszukiwać zarówno w orzecznictwie sądów powszechnych, szczególnie SN jak i obiektywnym poczuci sprawiedliwości w naprawieniu doznanej krzywdy i szkody przez powoda w związku z wartością naruszonych dóbr prawem chronionych. A od życia ludzkiego, zdrowia, uczuć, utraconych nadziei, poczucia bezpieczeństwa i opieki nie ma nic ważniejszego i cenniejszego. Powód właśnie utracił to co najcenniejsze w życiu zwłaszcza młodego człowieka tj. nadzieję na możliwość realizacji swoich planów życiowych.

Stosownie do art. 322 Kodeksu Postępowania Cywilnego, jeśli sprawie o naprawienie szkody Sąd uzna, że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w Wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.
radca prawny Lublin


---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Renta rodzinna


Autorem artykułu jest Arek Czapla

Renta rodzinna przysługuje po osobie, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniał warunki do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Uprawnionymi do renty rodzinnej są:
Dzieci własne lub przysposobione, dzieci drugiego małżonka, które nie ukończyły 16 lat (jeżeli się uczą 25 lat) i bez względu na wiek jeżeli są niezdolne do pracy przed ukończeniem 16 roku życia lub w czasie nauki w szkole do ukończenia 25 lat
Wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, które przyjęto na wychowanie i utrzymanie, przed ukończeniem przez nie pełnoletności, jeśli spełniają takie warunki jak dzieci własne i przyjęto je na wychowanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonej osoby (chyba że zmarły zginął w wypadku). Nie mogą przy tym być uprawnione do renty po zmarłych rodzicach..

Wdowa, wdowiec - jeżeli w chwili śmierci męża miała ukończone 50 lat lub była niezdolna do pracy lub wychowuje co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństw uprawnionych do reny rodzinnej po zmarłym, które nie ukończyły 16 lat, 18 jeżeli się uczą, lub są całkowicie niezdolne do pracy...

Do renty rodzinnej ma prawo także wdowa, która osiągnie wymagany wiek lub stanie się inwalidką w ciągu 5 lat od śmierci męża lub zaprzestania wychowywania dzieci...
Jeżeli wdowa była rozwiedziona z mężem lub nie istniała między nimi wspólność ustawowa, ma wtedy ona prawo do renty rodzinnej po nim tylko wówczas . gdy oprócz wyżej wymienionych warunków, sąd przyznał jej na siebie alimenty...
Jeżeli nie spełnione są warunki do otrzymania renty rodzinnej, a osoba nie ma z czego żyć, może otrzymać okresową rentę rodzinną przez rok po śmierci męża...

Wysokość renty rodzinnej
dla jednej osoby - 85 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla dwóch osób - 90 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
dla trzech i więcej osób - 95 % świadczenia, które przysługiwałoby zmarłemu
Od 1 marca 2009 r. najniższa renta rodzinna wynosi 675,10 zł.

---
Prawo pracy - Prawo pracy, artykuły. porady, ciekawostki..
Książki audio do słuchania dla każdego. Bajki, biznes, lektury, języki obce w formacie mp3 ....
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Kto może być obrońcą?


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Czy obrońcą w sprawie karnej musi być adwokat? Czy możliwe jest skorzystanie z pomocy prawnika, absolwenta prawa? Na rynku usług prawniczych występują obecnie obok siebie prawnicy, adwokaci, radcowie prawni. Kto z nich może bronić w sądzie?

Jeżeli ktoś stanie przed sądem oskarżony o przestępstwo, to zapewne pierwsza myśl, która przychodzi mu do głowy to konieczność skorzystania z obrońcy.  "Potrzebny jest mi  adwokat - przecież mam prawo do obrony". Ale czy faktycznie obrońcą może być tylko adwokat?

W Polsce jest obecnie bardzo dużo prawników. Kolejne pokolenia młodych ludzi zaczynają studia prawnicze i mozolnie studiują przepisy prawne (często niestety ze względu na sposób egzaminowania, uczą się owych przepisów na pamięć). Masowość prawniczego wykształcenia staje się wręcz anegdotyczna.Czasem okazuje się, iż w kilkudziesięcio osobowej grupie wycieczkowej,  na prywatce, czy też przy innej okazji, w towarzystwie znajduje się 3, 4 prawników i paru przyszłych absolwentów prawa.

Czy osoby takie mają uprawnienie do tego, aby bronić oskarżonych w sądzie? Czy musi to być jednak  adwokat?  Czy możliwe jest poproszenie o pomoce radcę prawnego czy też po prostu absolwenta jednego z licznych wydziałów prawa w Polsce? Przecież od wielu lat absolwenci prawa, nie będący adwokatami, zakładają poradnie prawa, kancelarie prawnicze i  zarabiają udzielając porad prawnych. Co więcej, osoby te często występują w sądach cywilnych jako pełnomocnicy.

Kluczowe znaczenie ma tutaj art. 82 kodeksu postępowania karnego. Zgodnie z owym przepisem "obrońcą może być jedynie osoba uprawniona do obrony według przepisów o ustroju adwokatury". Jak widać obrońcą według prawa karnego może być tylko adwokat. Z upoważnienia adwokat w danej sprawie może zastąpić go aplikant adwokacki (ale aplikant po ukończeniu części szkolenia.)

Oczywiście nie ma przeszkód, aby poradzić się prawnika nie będącego adwokata co robić w trakcie rozprawy i jak się bronić. Należy jednak pamiętać, iż osoby takie nie są chronione tzw. tajemnicą obrończą. Zgodnie z prawem adwokat nie może być świadkiem w sprawie, w której broni. W przeciwnym razie korzystanie z usług adwokata nie miałoby sensu, gdyż zaraz pozywany byłby on na świadka. Zupełnie inaczej wygląda to w przypadku prawnika, nie-adwokata, który udzielił nam porady. Osoba taka oczywiście może być świadkiem w naszym procesie karnym i to na okoliczność informacji, które od nas uzyskała.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Przesłanki rozwodu


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Kiedy już jesteśmy pewni, że chcemy wziąć rozwód pojawia się oczywiście pytanie, jakie przesłanki muszą zostać z punktu widzenia prawa spełnione, aby ów upragniony rozwód uzyskać.

Sprawy związane z rozwodem uregulowane są głównie w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym. Zgonie z art. 56 par. 1 KRO jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód. Jak zatem widać podstawową przesłanką uzyskania rozwodu jest zupełny i trwały rozkład pożycia. Co to w praktyce sądowej oznacza?

Sąd orzekając w sprawie o rozwód będzie badał czy ustała między stronami więź gospodarcza, fizyczna oraz psychiczna. Standardowym pytanie na sprawie rozwodowej jest pytanie bardzo intymnej natury dotyczący ostatniego małżeńskiego współżycia. Oczywiście jeżeli miało ono miejsce np. dwa tygodnie przed rozprawą to rozwód prawie na pewno nie wchodzi w grę. Kwestia pożycia fizycznego inaczej rzecz jasna będzie rozpatrywana przez sąd w przypadku pary o 45 letnim stażu małżeńskim  a inaczej w przypadku młodych ludzi pozostający w związku np. od 5 lat. Oczywiście kwestię więzi fizycznej należ rozeznawać w obu przypadkach całkowicie odrębnie.

Jeżeli chodzi o więź psychiczną to dotyczy ona rzecz jasna sfery uczuć. Nie należy się dziwić jeżeli sąd w sprawie o rozwód   wprost spyta się np. "czy kocha Pani męża".
Ostatni element tej łamigłówki to więź gospodarcza. Więź gospodarcza może polegać z kolei na wspólnym utrzymywani domu (chyba że wywołane jest szczególnymi okolicznościami).
Należy pamiętać, iż do rozwodu konieczne jest, aby rozkład był nie tylko zupełny, ale, co bardzo istotne również trwały. Jeżeli zatem sąd uzna, iż istnieją widoki na wznowienie pożycia to nie orzeknie rozwodu.

 ---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Separacja vs. Rozwód


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Od dłuższego już czasu w polskim prawie istnieje instytucja separacji. Czym jednak różni się separacja od rozwodu? Jakie są praktyczne konsekwencje w obu przypadkach?

Rozwód polega na rozwiązaniu związku małżeńskiego w sposób trwały. Jeżeli osoby po rozwodzie zechcą znowu być razem jako mąż i żona, będą musiały zawrzeć ponowny związek małżeński. Rozwód jest dla wielu osób trudny do zaakceptowania ze względów religijnych. W oczach kościoła katolickiego osoby po ślubie kościelnym są nadal małżeństwem, nawet jeżeli wezmą rozwód cywilny. Oczywiście istnieje instytucja unieważnienia małżeństwa kościelnego zwana czasem potocznie i błędnie rozwodem kościelnym. Jednak stwierdzenie nieważności małżeństwa kościelnego nie jest proste i bynajmniej nie zależy od tego czy małżonkowie nadal darzą się uczuciem.

Z punktu widzenia kościoła osoba po ślubie kościelnym, która decyduje się na rozwód i później związek z nowym partnerem ale już tylko cywilny popełnia grzech cudzołóstwa. Dla osoby głęboko wierzącej zatem rozwód jest bardzo trudny do zaakceptowania.

Istnieje jednak instytucja separacji, która takich problemów za sobą nie niesie. Definicja separacji jest zaskakująco prosta. Otóż separacja wywiera wszystkie skutki takiej jak rozwód, ale nie prowadzi do zerwania więzi małżeńskiej. Zgodnie z art. 61(4) par. 1 kro orzeczenie separacji ma skutki takie jak rozwiązanie małżeństwa przez rozwód, chyba że ustawa stanowi inaczej. Oczywiście już w par. 2 tego samego przepisu stwierdza się "Małżonek pozostający w separacji nie może zawrzeć małżeństwa". Istotne skutki wynikają z separacji w sferze majątkowej. Pomiędzy małżonkami powstaje rozdzielność majątkowa. Kiedy dojdzie do zniesienia separacji. O zniesieniu separacji orzeka sąd na zgodny wniosek małżonków art. 61(6) par. 1. Jak widać zatem separacja to prawie rozwód. Sami musimy zdecydować, czy prawie robi wielką różnicę.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Nowe prawo majątkowe - spadkobierca zadecyduje o podziale majątku


Autorem artykułu jest arab1

Przygotowany w Ministerstwie Sprawiedliwości projekt nowelizacji kodeksu cywilnego zakłada, że spadkodawca będzie mógł w testamencie notarialnym ustanowić zapis windykacyjny.

Spadkobierca sam wskaże w nim osobę, która z chwilą otwarcia spadku nabędzie przykładowo jego samochód, dzieło sztuki, przedsiębiorstwo lub gospodarstwo, a także zbywalne prawo majątkowe. Przedmiotem zapisu windykacyjnego może być również ustanowienie na rzecz zapisobiorcy użytkowania lub służebności.

Przedmiot zapisu windykacyjnego zostanie wyłączony ze spadku, a zapisobiorca nabędzie go automatycznie już w chwili otwarcia spadku - mówi sędzia Piotr Pełczyński z Departamentu Legislacyjno-Prawnego Ministerstwa Sprawiedliwości.

Nie będzie więc musiał czekać na zakończenie postępowania o stwierdzenie nabycia spadku i dokonanie podziału masy spadkowej między spadkobierców - tłumaczy dr hab. Jacek Górecki z Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Gdyby jednak osoba wskazana przez spadkodawcę odrzuciła zapis windykacyjny albo nie mogła być zapisobiorcą, bo nie dożyła otwarcia spadku lub okazała się niegodna zapisu, to wówczas przedmiot zapisu wejdzie do masy spadkowej - dodaje dr hab. Jacek Górecki.

Wprawdzie spadkodawca w testamencie rozporządza swoim majątkiem na wypadek śmierci, ale nie może w nim podzielić spadku i wskazać, kto z powołanych spadkobierców obejmie po jego śmierci konkretne rzeczy wchodzące w skład masy spadkowej.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Kto dziedziczy po osobie zmarłej?


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Jaki jest krąg spadkobierców po osobie zmarłej? Zagadnienie to różni się w zależności od tego, czy pozostawiony został testament czy też nie. W niniejszym opracowaniu odpowiem na pytanie, co się dzieje, gdy testament nie został zostawiony.

Kto będzie dziedziczył po osobie zmarłej? Jest to jedno z podstawowych zagadnień, którym zajmuje się prawo spadkowe. Kwestii tej poświęcone są art. 931 i następne kodeksu cywilnego. Jak już powiedziałem na wstępie, w niniejszym opracowaniu zajmować się będę jedynie dziedziczeniem ustawowym tj. beztestamentowym. Warto pamiętać, iż prawo spadkowe rozróżnia dwa podstawowe sposoby dziedziczenia. Pierwszy testamentowy - jeżeli pozostawiono testament i drugi beztestamentowy, jeżeli testamentu nie pozostawiono.

Zgodnie z art. 931 paragraf 1 ustawy kodeks cywilny (dalej kc) w pierwszej kolejności powołane są z ustawy do spadku dzieci spadkodawcy raz jego małżonek. Dziedziczą one w częściach równych. Jednakże część przypadająca małżonkowi nie może być mniejsza niż jedna czwarta całości spadku. To ostatnie uregulowanie oczywiście odnosi się do sytuacji, gdy zmarły pozostawia np. 10 dzieci. Prawo spadkowe zabezpiecza tu interes małżonka wykluczając zbytnie rozdrobnienie schedy. Jeżeli dziecko spadkodawcy nie dożyło otwarcia spadku, udział spadkowy, który by mu przypadał, przyda jego dzieciom w częściach równych.

Omówiono powyżej tzw. pierwszą grupę spadkobierców ustawowych. art. 932 zawiera tzw. drugą grupę spadkobierców ustawowych. W przypadku braku zstępnych (tj. np. dzieci, wnuków) powołani są z ustawy jego małżonek, rodzice i rodzeństwo. Jak widać zatem rodzeństwo spadkodawcy będzie miało udział w spadku dopiero, gdy spadkodawca nie pozostawi po sobie dzieci, wnuków, czy innych zstępnych. Również w tym przypadku prawo spadkowe stara się nie dopuścić do zbytniego rozdrobnienia, zapewniając określony udział małżonkowi.

W braku zstępnych rodziców i rodzeństwa i zstępnych rodzeństwa spadkodawcy cały spadek przypada jego małżonkowi. W braku zstępnych i małżonka cały spadek przypada rodzicom spadkodawcy, jego rodzeństwu i zstępnym rodzeństwa.
Ostatecznie spadek przypadnie gminie lub skarbowi państwa.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak napisać skargę do Państwowej Inspekcji Pracy?


Autorem artykułu jest Arek Czapla

Skargę do Państwowej Inspekcji Pracy składa się piśmie, ale można zrobić to także ustnie. Jeżeli wybierzesz skargę ustną, to w inspektoracie stawiasz się osobiście. Inspektor na podstawie uzyskanych od ciebie informacji sporządzi pismo.

Szanse na pozytywne załatwienie swojej sprawy, zwiększysz podając jak najwięcej informacji. By Inspekcja Pracy przeprowadziła kontrolę w zakładzie pracy, muszą być ku temu podstawy.

Jeżeli zgłaszasz się ze sprawa nie wypłaconego wynagrodzenia za pracę, musisz podać kwotę zaległości. Obliczysz ją sam dodając wszystkie składniki swojego wynagrodzenia : premię, ryczałty, ekwiwalenty za urlop wypoczynkowy itp. Jeżeli nie masz pojęcia o swoich zarobkach, masz prawo na podstawie art 85&5 K.p domagać się wglądu w dokumentacje na podstawie której wyliczono twoje wynagrodzenia za pracę.

Jeżeli pracodawca naruszył wobec ciebie inne przepisy Kodeksu pracy, również możesz złożyć na niego skargę do Państwowej Inspekcji Pracy. Może to być np. skarga o mobbing. Jeżeli uważasz, że że zostałeś poddany mobbingowi w pracy, złóż najpierw skargę do pracodawcy. Opisz jakie działania i zachowania twoich przełożonych lub osób z tobą współpracujących są według ciebie mobbingiem.

W skardze wskazujesz osoby, które są sprawcami mobbingu z imienia i nazwiska. Musisz także uzasadnić skargę i podać dowody, które potwierdzą, że działania lub zachowania, które opisujesz rzeczywiście mają lub miały miejsce.

Pracodawca musi przyjąć i podjąć odpowiednie kroki, gdy otrzyma od ciebie prawidłowo sporządzoną i podpisaną skargę.

Kontrola Państwowej Inspekcji Pracy w zakładzie pracy

Jeżeli pracownik wniesie skargę to inspektorat (oddział) Państwowej Inspekcji Pracy  powinien w ciągu 30 dni od otrzymania skargi podjąć odpowiednie działania.

Inspektor posiada szczególne uprawnienia. Może bez uprzedzenia przeprowadzić kontrolę w godzinach pracy zakładu, ma prawo zapoznać się ze wszystkimi dokumentami pracodawcy, może sprawdzić czy wynagrodzenie wypłacane jest w terminie, czy nie ma zaległych urlopów, czy pracownicy regularnie uczestniczą w szkoleniach BHP.

Obowiązkiem pracodawcy jest udostępnienie inspektorowi wszelkich dokumentów i udzielić niezbędnych informacji. Utrudnianie przeprowadzenia kontroli, wiąże się z karą grzywny lub nawet pozbawienia wolności do lat trzech. W myśl art.225&2 K.k , jeżeli pracodawca utrudnia kontrole Państwowej Inspekcji Pracy to popełnia przestępstwo.

Jeżeli podczas kontroli okaże się, że pracodawca nie wypłacił wynagrodzenia za pracę, inspektor wyda nakaz zapłaty ( pracodawca będzie musiał także zapłacić mandat w wysokości do  1 tyś złotych). Następne uchylanie się od wypłaty wynagrodzenia może zostać ukarane grzywna do 5 tyś złotych. Grzywna może być nakładana wiele razy.

---
Kursy językowe - języki obce na mp3
Książki audio do słuchania dla każdego. Bajki, biznes, lektury, języki obce w formacie mp3 ....
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Odprawa pośmiertna


Autorem artykułu jest Małgorzata Ostrowska

Jest powszechnym świadczeniem pieniężnym, przysługującym bezpośrednio od pracodawcy (a nie przechodzącym z pracownika na członków rodziny) na rzecz uprawnionych członków rodziny pracownika. Prawo to powstaje w momencie śmierci pracownika.

Jest powszechnym świadczeniem pieniężnym, przysługującym bezpośrednio od pracodawcy (a nie przechodzącym z pracownika na członków rodziny) na rzecz uprawnionych członków rodziny pracownika. Prawo to powstaje w momencie śmierci pracownika (niezależnie od jej przyczyny ani też miejsca, w którym nastąpiła), który zmarł w czasie trwania stosunku pracy (niezależnie od tego, czy w tym czasie świadczył pracę, czy był zwolniony z obowiązku jej wykonywania, np. z powodu urlopu, choroby itp.) lub po rozwiązaniu tego stosunku, ale w czasie pobierania przez pracownika zasiłku chorobowego.

Odprawa ta przysługuje członkom rodziny zmarłego pracownika bez względu na podstawę nawiązania stosunku pracy, wymiaru czasu pracy, a także stażu pracy, jaki posiadał zmarły. Przy zatrudnieniu u kilku pracodawców przysługuje u każdego z nich . W zasadzie jako jedyne świadczenie w Kodeksie pracy została ona przewidziana nie dla pracownika, lecz dla jego najbliższej rodziny, co z uwagi na okoliczności towarzyszące jego wypłacie jest rzeczą naturalną.

Krąg osób uprawnionych do otrzymania odprawy pośmiertnej jest stosunkowo wąski. Zgodnie bowiem z art. 93 § 4 k.p., odprawę tę wypłaca się małżonkowi oraz innym członkom rodziny spełniającym warunki wymagane do uzyskania renty rodzinnej w myśl przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych . Są to m.in.: dzieci własne i dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione do ukończenia przez nie 16 lat, a w przypadku kontynuowania nauki do jej ukończenia, jednak nie dłużej niż do osiągnięcia 25 roku życia oraz bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie przed ukończeniem 16 lub 25 lat życia, przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletniości wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, w tym również w ramach rodziny zastępczej, jeżeli zostały przyjęte co najmniej rok przed śmiercią pracownika, rodzice (w tym ojczym, macocha, osoby przysposabiające), jeżeli pracownik bezpośrednio przed śmiercią przyczyniał się do ich utrzymania oraz ukończyli 50 lat lub są niezdolni do pracy albo wychowują co najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty po zmarłym pracowniku, rozwiedziony małżonek, który do dnia śmierci pracownika nie pozostawał z nim we wspólności małżeńskiej, a miał ustalone wyrokiem lub ugodą sądową prawo do alimentów, jeżeli jest niezdolny do pracy lub osiągnął wiek 50 lat, albo gdy wychowuje jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnionych do renty rodzinnej po zmarłym pracowniku.

Krąg osób uprawnionych do odprawy pośmiertnej jest w świetle art. 93 § 4 k.p. zamknięty. Dlatego też w razie braku tych osób, pracodawca po prostu nie wypłaca odprawy pośmiertnej. Nie ma on bowiem obowiązku wypłaty tej odprawy innym spadkobiercom zmarłego pracownika, gdyż nie wchodzi ona do spadku po nim . nie przysługuje jednak wymienionym członkom rodziny, jeżeli pracodawca ubezpieczył pracownika na życie, a odszkodowanie wypłacone przez instytucję ubezpieczeniową jest nie niższe niż odprawa pośmiertna przysługująca zgodnie z art. 93 § 2 i 6 k.p.. Jeżeli zaś odszkodowanie to jest niższe od odprawy pośmiertnej, pracodawca jest obowiązany wypłacić rodzinie tylko różnicę między tymi świadczeniami . Wysokość odprawy jest uzależniona od okresu zatrudnienia pracownika u danego pracodawcy, ale wlicza się także okres pracy u poprzedniego pracodawcy, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła w trybie art. 231 k. p..

Omawianą odprawę wypłaca się w wysokości: jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 10 lat, trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 10 lat, sześciomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 15 lat. Odprawę tę oblicza się z zastosowaniem zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy i dzieli się w częściach równych pomiędzy uprawnionych członków rodziny.

Jeżeli po zmarłym pracowniku pozostaje tylko jeden członek rodziny uprawniony do omawianej odprawy, przysługuje mu połowa kwoty określonej w art. 93 § 2 Kodeksu pracy. przysługuje po śmierci pracownika lub byłego pracownika. W tym sensie jest więc świadczeniem majątkowym, które pozostaje w bezpośrednim związku z pracą świadczoną przez pracownika w ramach stosunku pracy. Ponieważ z roszczeniem o wypłatę odprawy pośmiertnej wystąpić przeciwko pracodawcy mogą uprawnieni członkowie rodziny w orzecznictwie jak i w literaturze przedmiotu pojawiają się wątpliwości co do charakteru prawnego omawianej odprawy. Problem dotyczy kwestii, czy jest ona świadczeniem ze stosunku pracy, czy też świadczeniem o innym charakterze. Jeszcze w stanie przed kodeksowym Sąd Najwyższy w uchwale Izby Cywilnej z dnia 14 stycznia 1959 r. stwierdził, że odprawa pośmiertna nie jest świadczeniem ze stosunku pracy. Odmienny pogląd wyraził Sąd

Najwyższy w uchwale z dnia 15 grudnia 1975 r. uznając, iż roszczenie o odprawę pośmiertną jest roszczeniem ze stosunku pracy. Uzasadnieniem tego poglądu było w szczególności przyjęcie, że odprawa pośmiertna została unormowana w Kodeksie pracy i że źródłem roszczenia uprawnionych członków rodziny zmarłego pracownika jest stosunek pracy. Również w literaturze przedmiotu spotykane były w tej kwestii odmienne poglądy. Wyrażano też opinie, że odprawa pośmiertna ma pewne cechy świadczenia ubezpieczeniowego, stanowiąc uzupełnienie renty rodzinnej. Według innego poglądy wypłata tej odprawy jest przejawem spełniania funkcji socjalnych przez pracodawcę. Przyjąć należy, że odprawa pośmiertna jest samoistnym, nie stanowiącym składnika wynagrodzenia za pracę, świadczeniem związanym ze stosunkiem pracy zmarłego pracownika, przysługującym pozostałym po nim członkom rodziny. Nie jest to jednak świadczenie ze stosunku pracy, ale świadczenie z tym stosunkiem związane.

Jest swoistą rekompensatą materialną za śmierć osoby bliskiej, nie ma jednak charakteru odszkodowawczego, stąd też nie podlega zaliczeniu na poczet odszkodowania należnego według zasad prawa cywilnego, ani też na poczet świadczenia przysługującego poszkodowanemu z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego . Jest ona formą finansowej pomocy dla rodziny pracownika w trudnym dla niej okresie po jego śmierci i dlatego będzie ona przysługiwała także wtedy, gdy śmierć pracownika nastąpiła z jego winy. Odprawa ta jest należnością samoistną, samodzielną, niezwiązaną z innymi świadczeniami, do których prawo warunkuje śmierć pracownika, np. renty rodzinnej czy zasiłku pogrzebowego.

---
Darmowe porady prawne
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Adwokat vs. Radca prawny


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

Czym różni się zawód adwokata od zawodu radcy prawnego? Gdzie mam się udać jeżeli potrzebuję prawnika do kancelarii adwokackiej czy może do kancelarii radcowskiej?

Adwokat czy radca prawny - o to jest pytanie? Jeżeli zobaczymy obok siebie na sali przedstawicieli obu tych zawodów pierwsze co nam się rzuci w oczy to ich nieco odmienny strój zawodowy. Zarówno adwokat jak i radca prawny występują przed sądem w todze. Jednak adwokat ma togę z zielonym "kołnierzem", radca prawny z niebieskim. Podobnie odrębne kolory są zarezerwowane dla przedstawicieli innych zawodów prawniczych (np. w przypadku prokuratora jest to kolor czerwony).

Jaka jest jednak poza tym różnica między adwokatem i radcą prawnym? Adwokat ma szersze uprawnienia - może przede wszystkim być obrońcą oskarżonego w sprawie karnej. Tylko tyle i aż tyle. Trzeba jednak przyznać, iż różnice między oboma zawodami maleją. Okazuje się, że radca prawny może być obrońcą tyle że w sprawach o wykroczenia. Co więcej radca prawny może zostać wyznaczony obrońcą z urzędu w sprawie o wykroczenie. Inna istotna różnica to ta, iż adwokat nie może pozostawać w stosunku pracy. Radca prawny może być zatrudniony na umowę o pracę.

Istnieje obecnie ruch zmierzający do połączenia obu zawodów (silny wśród radców prawnych). W efekcie w Polsce miałby istnieć jeden zawód - adwokat. Natomiast dotychczasowi radcowie prawni mogliby przepisać się do adwokatury. Pomysł ten jest odpowiedzią na coraz większe zbliżanie się obu zawodów. Nadal jednak pozostają nierozwiązane istotne problemy. Jednym z podstawowych pytań jest to czy w przypadku połączenia zawodów dawni radcowie prawni nadal będą mogli pozostawać w stosunku pracy.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Adwokat sędzią


Autorem artykułu jest Łukasz Piotr Supera

W niektórych krajach sędziowie rekrutują się spośród byłych adwokatów. W innych z kolei państwach sędzią zostaje się w stosunkowo młodym wieku po ukończeniu odpowiedniego szkolenia.

Adwokat sędzią? Pytanie może budzić zdziwienie. Nie chodzi jednak o to czy adwokat może być równocześnie sędzią, ale raczej czy adwokat może przestać wykonywać swój zawód i zostać sędzią. Najprostsza odpowiedź brzmi w sposób następujący: tak adwokat może po odpowiednio długim okresie wykonywania zawodu zostać sędzią począwszy od sędziego sądu rejonowego do sędziego Sądu Najwyższego.

W niektórych państwach większość, jeżeli nie wszyscy sędziowie rekrutują się właśnie spośród byłych adwokatów. Taki system występuje w krajach common law. Adwokat w sądzie w USA zwracając się do sędziego per Your Honor przemawia często do swojego ... dawnego kolegi.
W krajach europejskich panuje inny system. W Polsce, Niemczech, Hiszpanii sędziami zwykle zostaje się po przejściu szczególnego szkolenia po ukończeniu studiów prawniczych. Przejście od zawodu adwokata do zawodu sędziego jest możliwe, ale traktowane raczej jako wyjątek.

W Polsce istnieją wśród adwokatów i sędziów zwolennicy przejścia do systemu anglosaskiego. W tym ujęciu wykonywanie funkcji sędziego będzie traktowane jako ukoronowanie prawniczego wykształcenia. Sędziami mieliby zostawać jedynie doświadczeni adwokaci. Trudno powiedzieć, czy pomysł ten ma szansę na realizację. Jego zaletą niewątpliwie byłoby większe wzajemne zrozumienie między sędziami  i adwokatami. Występujący w sądzie adwokat np. w sprawie o rozwód wiedziałby, że sędzia do którego przemawia kiedyś w w swojej praktyce musiał borykać się z bardzo podobnymi jak on sam zagadnieniami.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Jak bronić się przed zwolnieniem z pracy?


Autorem artykułu jest Arek Czapla

Pracodawca, który chce wręczyć pracownikowi wypowiedzenie, musi zachować przewidziany prawem pracy termin wypowiedzenia (chyba, ze jest to zwolnienie dyscyplinarne).
Długość okresu wypowiedzenia uzależniona jest od rodzaju umowy o pracę, a także od tego przez jaki okres pracownik był zatrudniony.

Gdy pracownik był zatrudniony :

Umowa na okres próbny

Okres wypowiedzenia wynosi :

  • 2 tygodniowy okres próbny - 3 dni robocze,
  • okres próbny dłuższy niż 2 tygodnie, ale krótszy niż 3, miesiące - 1 tydzień
  • 3-miesięczny okres próbny - 2 tygodnie.
Umowa na czas określony

Umowa o pracę na czas określony jest umową, która rozwiązuje się z upływem terminu, na jaki została zawarta i w zasadzie nie można jej wypowiedzieć. Wcześniejsze rozwiązanie umowy na czas określony za wypowiedzeniem, strony (pracodawca i pracownik) mogą przewidzieć, gdy zatrudnienie pracownika ma trwać dłużej niż 6 miesięcy. Okres wypowiedzenia wynosi wtedy 2 tygodnie.

Umowa na zastępstwo
Umowa na zastępstwo jest umową o pracę na czas określony. Okres wypowiedzenia to 3 dni i nie jest on zależny od czasu trwania umowy.

Pracodawca nie może rozwiązać umowy o pracę na okres próbny dłuższy niż jeden miesiąc z pracownicą w ciąży. Taka umowa musi zostać przedłużona (jeśli kończy się wcześniej) do dnia porodu. Pracownica, która już po zwolnieniu z pracy dowiedziała się, że jest w ciąży, powinna pokazać pracodawcy zaświadczenie od lekarza, które potwierdzi, że w dniu wypowiedzenia umowy o pracę była w ciąży. Obowiązkiem pracodawcy będzie przywrócenie jej do pracy. Prawo to nie ma zastosowania, gdy zakład pracy jest likwidowany lub ogłasza upadłość.

Umowa na czas nieokreślony
Jeżeli pracownik zatrudniony jest na czas nieokreślony to jego okres wypowiedzenia uzależniony jest od jego stażu pracy w firmie, która go zwalnia.

I tak :
  • jeżeli pracował krócej niż 6 miesięcy - okresy wypowiedzenia wynosi 2 tygodnie,
  • jeżeli pracował co najmniej 6 miesięcy - okres wypowiedzenia wynosi 1 miesiąc,
  • jeżeli pracował co najmniej 3 lata - okres wypowiedzenia wynosi 3 miesiące.
Jeżeli pracodawca i pracownik się dogadają to przepisy dopuszczają skrócenie okresu wypowiedzenia i rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron. Pracodawca może natomiast jednostronnie skrócić okres wypowiedzenia z trzech do jednego miesiąca jeżeli jego firma jest w upadłości lub likwidacji. Pracownik ma wtedy prawo do odszkodowania.

Przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem umowy o pracę chroniona jest pracownica w ciąży (nawet jeżeli zajdzie w nią już w okresie wypowiedzenia).

Pracodawca nie może wypowiedzieć umowy w trakcie :
  • urlopu macierzyńskiego i wychowawczego,
  • zwolnienia lekarskiego,
  • urlopu wypoczynkowego i urlopu bezpłatnego,
Pracodawca nie może także wypowiedzieć umowy pracownikowi, któremu brakuje 4 lat do emerytury, pracownikowi, który jest działaczem związkowym i wstawił się za osoba dyskryminowaną.

Ochrona nie obowiązuje, gdy zakład pracy jest likwidowany lub ogłasza upadłość.

---
Szukasz wiedzy związanej z prawem pracy ? - Książki prawnicze
Książki audio do słuchania dla każdego. Bajki, biznes, lektury, języki obce w formacie mp3 ....
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Grafolog i analizy grafologiczne


Autorem artykułu jest Karol Stopka

Grafologia to niesamowita dziedzina, która pozwala nam na ocenę człowieka na podstawie jego pisma ręcznego. W artykule przybliżone są metody jakie wykorzystuje się w grafologii, a także do jakich celów jest wykorzystywana.
grafologiaW dzisiejszych czasach na każdym kroku powinniśmy uważać komu powierzamy swój majątek oraz prowadzimy sprawy biznesowe. Łatwo można zostać oszukanym. Niektórzy podszywają się za kogoś innego. Podrabiają podpisy osób trzecich, aby osiągnąć korzyści finansowe. Grafolog to osoba, która może pomóc rozwiązać nasze wątpliwości. Sprawdzi on charakter pisma odręcznego danej osoby. Do tego służy ekspertyza grafologiczna, która ma na celu zweryfikować czy podpis na określonym dokumencie należy do wskazanej osoby, czy też został podrobiony. Grafolog zajmie się tym profesjonalnie, określi na podstawie próbek pisma osobę do której należy podpis. Zweryfikuje czy podpis został sfałszowany. Taka ekspertyza grafologiczna ma na celu stwierdzenie autentyczności przedstawionego podpisu.

Poszczególne cechy pisma danej osoby są zawarte w cechach danego pisma. Jest to wielkość liter, pochyłość, kształt oraz odstępy między literami czy wyrazami. Czy dana osoba zostawia akapit czy toleruje margines. Tych poszczególnych wyznaczników może być mnóstwo. Należy poszukiwać zgodności poszczególnych elementów. Grafolog dzięki swojej wiedzy zna sposoby badania. Ekspertyza grafologiczna pisma może nam pomóc określić zachowanie człowieka na podstawie porównania pisma odręcznego. Grafolog potrafi przeprowadzić badania pismoznawcze i określić autentyczność podpisów ale nie tylko. Grafolog zajmuje się szeregiem czynności w skład których wchodzą: badania testamentów, przeprowadzenie identyfikacji osób na podstawie pisma ręcznego oraz jej podpisów. Grafolog analizuje też anonimy, aby pomóc określić osobowość poszukiwanego przez policję przestępcy. Może on stworzyć portret psychologiczny na podstawie analizy pisma poszukiwanego.

Przeprowadza badania na temat przyszłego pracownika, dla konkretnej firmy przeprowadzającej rekrutację. Grafolog może też udzielić porad dla młodzieży podczas wyboru kierunku studiów oraz bezrobotnego szukającego pracy. Zdarza się często, iż grafolog analizuje listy osób, która chciały się targnąć na swoje życie. Wyjaśnia możliwe przyczyny śmierci. Ponieważ wiele cech naszego charakteru ukrytych jest w naszym piśmie. Dlatego ekspertyza grafologiczna daje odpowiedzi na wiele konkretnych pytań. Grafolog może być również przydatny podczas kojarzenia par przez biuro matrymonialne. Może określić cechy wspólne lub rozbieżne danych osób. Wyjaśni dziwne zachowanie naszego małżonka oraz skłonność do niektórych zachowań. Ekspertyza grafologiczna może dotyczyć pisma odręcznego osoby w każdym wieku. Począwszy od dziecka do naszego partnera czy pracownika z firmy.

Ta skomplikowana i precyzyjna zarazem czynność daje odpowiedzi na wiele pytań dotyczących charakteru danej osoby. Wszystkie czynności jakimi zajmuje się grafolog są przeprowadzane na zlecenie konkretnych instytucji. Takich jak policja, sądy czy prokuratura. A także detektywów, jednostek specjalnych - wojskowych oraz prywatnych firm. Można szybko przeprowadzić ekspertyzę specjalistyczną korzystając z usług grafologa. On terminowo i fachowo przeprowadzi badanie grafologiczne oraz wyda opinię. Może wykonać ekspertyzę dotyczącą dokumentów jak również porównawczą kilku pism, aby określić zgodność charakterów czy też autentyczność poszczególnych podpisów danych osób. Wykonywana ekspertyza grafologiczna praz wykwalifikowanego grafologa może stanowić dowód w postępowaniu sądowym.

W dzisiejszych czasach jest to często spotykane, ponieważ jest to badanie szczegółowe, które dostarcza cennych dowodów. Ciężko zwykłej osobie jest rozróżniać podczas jednego spojrzenia autentyczność danego podpisu. Może być on tylko podobny do oryginału, albo danej osobie zadrży ręka. Jednak każda osoba posiada swój odrębny i indywidualny charakter pisma, który jest odzwierciedleniem jej osobowości. Dlatego podczas niejasności czy spraw sądowych, warto wynająć grafologa, który profesjonalnie przeanalizuje dane pismo. Takie badanie grafologiczne do sądu jest wykonywane przez ekspertów kryminalistyki z posiadających uprawnienia biegłych sądowych. Ekspertyza grafologiczna to dobry dowód podczas toczonej sprawy w sądzie. Może pomóc wyjaśnić wiele spraw. Szczególnie jeśli sprawa dotyczy fałszerstwa lub próby wyłudzenia pieniędzy. Posługiwanie się cudzym podpisem jest karalne.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Ślub z obcokrajowcem


Autorem artykułu jest Katrina

Coraz więcej w Polsce zakładanych jest rodzin mieszanych, warto wiedzieć jakie formalności trzeba spełnić kiedy decydujemy się na zawarcie związku małżeńskiego z obcokrajowcem.
Coraz więcej w Polsce zakładanych jest rodzin mieszanych, warto wiedzieć jakie formalności trzeba spełnić kiedy decydujemy się na zawarcie związku małżeńskiego z obcokrajowcem. Musimy pamiętać, aby na ceremonii zaślubin pojawił tłumacz, koniecznie przysięgły (takie są wymagania prawne), którego zajęciem będzie tłumaczenie ustne i pisemne całego przedsięwzięcia. Jeszcze przed samą ceremonią ślubną musimy mu przedłożyć do tłumaczenia odpowiednie zaświadczenia obcokrajowca potrzebne do zawarcia związku małżeńskiego w Polsce.

Są to dokumenty takie jak:
  • odpis aktu urodzenia,
  • zaświadczenie o zdolności prawnej do zawarcia małżeństwa wydane przez odpowiedni urząd z kraju pochodzenia,
  • jeżeli jest to Amerykanin zgodę za małżeństwo z obcokrajowcem przez sąd w USA. Po ślubie tłumacz musi przetłumaczyć jeszcze jeden dokument a mianowicie akt małżeństwa.
Tłumacz przysięgły podczas samej ceremonii zobowiązany jest do ustnego tłumaczenia tekstu przysięgi wypowiadanej przez urzędnika USC osobie zawierającej związek małżeński bądź świadkowi jeżeli jest cudzoziemcem, ale tylko wtedy gdy nie mówią oni po polsku.
Obecność tłumacza niewątpliwie przyda się także na samym weselu. Przetłumaczy on przemówienia gości oraz toasty - w końcu spotkają się dwie różnojęzyczne rodziny, którym będzie potrzebna pomoc w konwersacji, a państwo młodzi nie mają podczas zabawy zbyt wiele czasu na to, tak więc dzięki tłumaczowi cała rodzina będzie w stanie się ze sobą dogadać.

---
Pomysły na biznes
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Stwierdzenie nieważności małżeństwa kościelnego


Autorem artykułu jest Katarzyna Jach

Ubieganie się o orzeczenie nieważności małżeństwa kościelnego, czyli, mówiąc potocznie, o rozwód kościelny, przestało już być tematem tabu i nie należy się go wstydzić.

Ubieganie się o orzeczenie nieważności małżeństwa kościelnego, czyli, mówiąc potocznie, o rozwód kościelny, przestało już być tematem tabu i nie należy się go wstydzić. Kodeks Prawa Kanonicznego Jana Pawła II jest kodeksem stosunkowo młodym, opracowanym przy udziale wielu specjalistów, a jego część dotycząca spraw małżeńskich została rozbudowana i w dużym stopniu "odświeżona" w porównaniu do wcześniejszego kodeksu. Względy ekumeniczne przemawiają za wyrozumiałością wobec sytuacji człowieka.

Wiadomo, że życie układa się różnie. Nie można żądać unieważnienia małżeństwa kościelnego tak po prostu, ponieważ się ono nie udało, ale można, jeżeli faktycznie są ku temu podstawy, starać się o stwierdzenie nieważności małżeństwa na podstawie tytułu prawnego, czyli możliwości orzeczenia o nieistnieniu związku małżeńskiego, przewidzianego w prawie kanonicznym, aby żyć w zgodzie z samym sobą i z własnym sumieniem, a w przyszłości mieć możliwość zawarcia innego małżeństwa sakramentalnego i stworzenia normalnej rodziny.

Przede wszystkim trzeba pamiętać, że w istocie rzeczy, fakt, czy istnieją rzeczywiste przesłanki do uznania małżeństwa za nieistniejące wiąże się nieuchronnie z prawdziwą intencją i sumieniem małżonków. Zawsze jednak warto zapoznać się z prawnymi możliwościami "powrotu do stanu wolnego", ponieważ, tak naprawdę, przeszkodą małżeńską, będącą podstawa do kościelnego unieważnienia związku, w znaczeniu szerokim można określić w zasadzie każdą okoliczność, która, siłą prawa Bożego lub ludzkiego, nie pozwala na godne trwanie w małżeństwie. Ogólnie rzecz biorąc, prawo kanoniczne, przewiduje możliwość orzeczenia o nieważności małżeństwa, w przypadku:
  • wystąpienia tzw. przeszkody małżeńskiej,
  • wadliwego wyrażenia zgody na zawarcie małżeństwa,
  • niezachowania kanonicznej formy zawarcia związku małżeńskiego.
Do powyższych przesłanek dodać jeszcze należy możliwość stwierdzenia nieważności małżeństwa na tej podstawie, że określony związek dwojga ludzi w ogóle nie jest zgodny z definicją małżeństwa, zawartą w kanonicznym prawie małżeńskim. Jeśli jakiś związek nie zawiera elementów strukturalnych składających się na pojęcie małżeństwa, to w oczywisty sposób, w ogóle małżeństwem nie jest. Prawo kanoniczne przewiduje także możliwość rozwiązania małżeństwa, które nie zostało dopełnione w akcie fizycznym, oraz możliwość uzyskania tzw. Przywileju Pawłowego od małżeństwa dopełnionego.

---
katrina23
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Obrona (praworządnych) obywateli przed policją


Autorem artykułu jest wolnyobywatel

Jak radzić sobie w przypadku zatrzymania czy aresztowania przez policję? Kiedy można odmówić podania swoich danych osobowych oraz dokumentów funkcjonariuszom? Jak zachować się w przypadku gdy do naszych drzwi zapuka policja z nakazem przeszukania? O tym wszystkim w tym artykule.

Na początku pragnę zaznaczyć, że jak najbardziej popieram istnienie takiej instytucji jak ‘policja’ a wszystkie łyse pały wyznające ‘JP na 100%’ wcale nie chcą poszanowania ich wolności obywatelskich tylko stawiają się ponad prawem i nienawidzą policji jako kogoś kto im w tym przeszkadza. Bo jak im samochód ukradną czy zostaną pobici przez kumpli ‘po fachu’ to chyba na straż pożarną zadzwonią.

Jakkolwiek wspieram (duchowo) naszą policję, to nie podoba mi się w niej kilka rzeczy, jak np. brak albo niewystarczająca ilość patroli na ulicach (od prawie 3 lat mieszkam we Wrocławiu a dopiero wczoraj zobaczyłem pieszy patrol) czy zbyt częsta odmowa wydania pozwolenia na broń praworządnym obywatelom. Jednakże uważam, że nie jest to wina zwykłych policjantów (takich, którzy mają styczność z obywatelami) tylko ich przełożonych.

Co wolno lub nie stróżom prawa?

1. Legitymowanie

Policjant, który zechce nas wylegitymować ma obowiązek podać swoje imię i nazwisko, stopień oraz podstawę prawną i przyczynę legitymowania, np. podejrzenie popełnienia przez nas przestępstwa. Jednakże powód podany przez policjanta powinien być konkretny – jakie przestępstwo, gdzie i kiedy popełnione. Należy również sprawdzić i w miarę możliwości zpisać z odznaki numer służbowy oraz organ wydania odznaki. Częstwo zdarza się, że policjant nieumundorwany chce nas wylegitymować. Zasada jest taka sama jak w wypadku policjanta umundurowanego ale to policjant powinien sam z siebie okazać nam legitymację i dać możliwość zaznajomienia się z jego danymi.

Legitymować nas ma prawo również:
a) kontroler biletów – w razie naszej odmowy ma on prawo wezwać policję, której już będziemy musieli okazać dokument tożsamości. Dodatkowo możemy być obarczeni kosztami takiej interwencji.
b) straż miejska i gminna (zasady takie same jak policja)

Podsumowanie: Jeśli policjant (lub inny funkcjonariusz) nie podaje nam przyczyny wylegitymowania lub odmawia podania swoich danych należy odmówić mu okazania dokumentu tożsamości i w razie czego zadzwonić na policję.

2. Przeszukiwanie oraz kontrola osobista
Policjant ma prawo do przeszukania bagażu lub kontroli osobistej tylko w wypadku podejrzenia popełnienia przez tą osobę czynu niedozwolonego (przestępstwa lub wykroczenia). W wypadku kontroli osobistej macie prawo rządać obecności wskazanej przez was osoby (np. jakiegoś znajomego) jako świadka kontroli. Kontrola powinna być wykonywana przez osobę tej samej płci w pomieszczeniu niedostępnym dla innych.

Przeglądanie bagażu powinno odbyć się w obecności właściciela. Na żądanie kontrolowanej osoby funkcjonariusz musi sporządzić protokół z przeszukania. Można również złożyć skargę do przełożonego funkcjonariusza, który dokonał przeszukania osoby lub bagażu. W razie nieprawidłowego przeszukania skargę można złożyć również do prokuratora.

Istnieje również ‘przeszukanie osoby’ ale ma ono miejsce tylko w wypadku toczenia się postępowania karnego i jest regulowanego przez Kodeks Karny.

Podsumowanie: zawsze rządajcie świadków przeszukań. Spisujcie imię, nazwisko, stopień oraz numer legitymacji funkcjonariusza w razie konieczności napisania skargi do przełożonego/prokuratora. Osobami uprawnionymi do przeszukiwania są policjanci oraz straż miejsca (ta druga tylko w wypadku ujęcia osoby, która może dysponować niebezpiecznymi przedmiotami).

3. Przeszukiwanie pomieszczeń
Prawo do przeszukiwania pomieszczeń ma:
- prokurator
- na polecenie sądu lub prokuratora: Policja, Inspekcja Celna, ABW, Agencja Wywiadu, inspektorzy skarbowi
- Policja w wypadkach nie cierpiący zwłoki <- śmiech na Sali
Oczywiście ten ostatni podpukt jest kpiną z naszych praw. Według niego Policja ma prawo do przeszukania nam mieszkania bez nakazu sądowego – do tego celu policjant musi okazać wyłącznie legitymację. Nakaz sądowy musi dostarczyć niezwłocznie w terminie do 7 dni od daty przeszukania (widocznie ten, który pisał prawo nie rozumie słowa niezwłocznie).
Przeszukanie musi odbyć się za dnia (6-22) a w godzinach 22-6 tylko w wypadku nie cierpiącym zwłoki. Przed dokonaniem przeszukania waszego mieszkania musicie być poinformowani w jakim celu jest ono wykonywane – kogo lub czego i w jakim celu się tam szuka. W czasie przeszukania macie bezwarunkowe prawo do przebywania w mieszkaniu. Macie również prawo do zaproszenia kogoś by przyglądał się przeszukaniu (tylko wtedy jeśli nie utrudni to przeszukania).

Podsumowanie: Zawsze żądajcie okazania nakazu oraz podania przyczyny przeszukania. Dodatkowo nie bójcie się zadzwonić po jakiegoś znajomego by przyglądał się ‘pracy’ służb dokonujących przeszukania – zwłaszcza jeśli będzie to policjant próbujący wejść ‘na odznakę’.

 4. Zatrzymanie

4a. Ujęcie
Każdy obywatel ma prawo ująć przestępcę ‘na gorącym uczynku’ czyli zaraz po popełnieniu przestępstwa lub w następstwie podjętego pościgu. Taką osobę należy niezwłocznie przekazać policji.

4b. Zatrzymanie prewencyjne


Do takiego zatrzymania może dojść wtedy, gdy dana osoba stwarza zagrożenie dla innych ludzi lub mienia. Odpowiednie służby (Policja, ABW) mogą dokonać zatrzymania tylko wtedy gdy uznają, że inne czynności (wylegitymowanie, upomnienie itp) okażą się nie skuteczne. Przy zatrzymaniu funkcjonariusz zobowiązany jest podać fakt oraz przyczynę zatrzymania oraz uprzedzić ją o jej obowiązku stosowania się do wydawanych przez niego poleceń. Powinien również w razie potrzeby udzielić zatrzymanemu pierwszej pomocy i zapewnić pomoc lekarską. Zatrzymanie nie może trwać dłużej niż 48h. Po doprowadzeniu do najbliższej jednostki policji funkcjonariusz wypełnia protokół z zatrzymania i wręcza kopię zatrzymanemu, któremu przysługuje prawo do złożenia zażalenia na zatrzymanie.

4c. Zatrzymanie właściwe
Takie zatrzymanie stosuje się wobec osób podejrzewanych o popełnienie przestępstwa i wobec których istnieje podejrzenie o zacieranie śladów przestępstwa, zastraszanie świadków i uchylanie się przed wymiarem sprawiedliwości. Zatrzymanie nie może być dłuższe niż 72h. Zatrzymanego należy zwolnić:
- po 48h jeśli do tego czasu nie zostanie przekazany do dyspozycji sądu z wnioskiem o tymczasowy areszt
- po 24h od przekazania go do dyspozycji sądu jeśli do tego czasu nie zastosowano wobec niego tymczasowego aresztu.

Prawa zatrzymanego:
- zatrzymany musi zostać poczuony o możliwości złożenia zażalenia do sądu w terminie do 7 dni oraz do zawiadomienia o fakcie zatrzymania osoby najbliższej lub innej wskazanej przez niego
- zatrzymanego należy zwolnić jeśli ustały przyczyny zatrzymania, sąd wydał wniosek o wypuszczeniu z aresztu lub z opinii lekarza wynika, że zatrzymanie może być niebezpieczne dla życia/zdrowia zatrzymanego
- zatrzymany musi zostać natychmiast poinformowany o przyczynach zatrzymania oraz o jakie przestępstwo jest podejrzany; z zatrzymania sporządza się protokół a jego odpis wręcza zatrzymanemu
- decyzja o zatrzymaniu następuj w drodze zarządzenia wraz z uzasadnieniem, na które przysługuje zażalenie do sądu.

Nikt nie może być zatrzymany dwa razy na podstawie tych samych faktów i dowodów!

Podsumowanie: Zawsze upomnijcie się o protokół z zatrzymania oraz o prawo do powiadomienia kogoś o waszym zatrzymaniu. Jeśli wiecie, że zostaliście zatrzymaniu bezprawnie starajcie się jak najwięcej zapamiętać z zatrzymania by potem dokładnie opisać to w zażaleniu do sądu. Pilnujcie czasu waszego przetrzymywania. Zawsze piszcie zażalenia!

5. Artykuły Konstytucji RP
Nienaruszalność mieszkania – Art. 50
Zapewnia się nienaruszalność mieszkania. Przeszukanie mieszkania, pomieszczenia lub pojazdu może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony.

Nietykalność osobista – Art. 41 ust 1.
Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie.

---

Mateusz StefaniakWolnyObywatel.pl
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Rzecznik praw konsumenta


Autorem artykułu jest Kysz

Zgodnie z obowiązującym prawem, w sprawach dotyczących naruszenia indywidualnych interesów konsumentów właściwy jest Rzecznik ochrony praw konsumentów.
W Polsce istnieje ponad 360 Rzeczników, a jedynie 9 procent ankietowanych (jak wynika z badań społecznych) wie o jego działalności.

Rzecznik ochrony praw konsumentów pomaga w skuteczniejszym egzekwowaniu praw konsumenckich, a także ogranicza samowolę i bezkarność nieuczciwych przedsiębiorców.
Do najważniejszych jego zadań należą: bezpłatne porady prawne, składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa, występowanie do przedsiębiorców, wytyczanie powództwa, a także wstępowanie do toczącego się postępowania (wszystkie te czynności są oczywiście związane z ochroną interesów konsumenta).

Podczas występowania w sprawach o wykroczenia na szkodę konsumentów Rzecznik ochrony praw konsumentów jest oskarżycielem publicznym (w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia).

Jak wynika z badań prowadzonych przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK) Rzecznicy występują do przedsiębiorców ok 30 tys. rocznie, a także udzielają ok 175 tys. porad i informacji. Ponadto, prawie połowa spraw, które zakończyły się sprawą w sądzie dotyczyła reklamacji i gwarancji towarów. Bardzo dużą część stanowią powództwa związane z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem usługi.
Aby uzyskać dane teleadresowe do Rzecznika należy skorzystać z wyszukiwarki instytucji udzielających pomocy konsumenckiej (dostępnej na stronie UOKiK). Po określeniu naszego problemu, wybraniu województwa oraz miejsca zamieszkania, uzyskamy adres Rzecznika  najbliższego miejscu naszego zamieszkania.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Plan wychowawczy-rozwód po nowemu


Autorem artykułu jest adwokat Małgorzata Supera

Przepisy dotyczące rozwodów zostały w ostatnim okresie istotnie zmienione. Pozostawienie tych samych uprawnień obojgu rodzicom uzależnione jest od ich zgodnego działania i przygotowania wspólnej koncepcji wychowawczej.

W czerwcu upłynie rok, od kiedy obowiązują nowe przepisy dotyczące rozwodów. Istotne zmiany, wprowadzone do kodeksu rodzinnego, dotyczą władzy rodzicielskiej.

Jak było poprzednio? W przeważającej ilości spraw o rozwód, władzę nad wspólnymi małoletnimi dziećmi sądy pozostawiały obojgu rodzicom, przy jednoczesnym wskazaniem miejsca zamieszkania przy jednym z nich. Każdy z rodziców miał, zatem taki sam zakres praw i obowiązki, mimo, że dziecko zamieszkało tylko z matką lub ojcem. Wyjątkowo władzę rodzicielską sąd powierzał jednemu z rodziców, ograniczając jej zakres drugiemu. W praktyce pozostawienie władzy obojgu rodzicom prowadziło to do licznych konfliktów, których finał rozgrywał się przed sądem rodzinnym.

Na czym polega zmiana? Obecnie pozostawienie w wyroku rozwiązującym małżeństwo przez rozwód władzy obojgu rodzicom uzależnione jest od przedstawienia przez nich wspólnej koncepcji wychowawczej, zwanej planem wychowawczym. Plan wychowawczy wymusza współpracę i dążenie do kompromisu. Dziecko nie może, bowiem być obiektem walki, ani co gorsze przedmiotem szantażu.
Plan wychowawczy powinien regulować, jako minimum, sposób i zakres kontaktów z dzieckiem oraz miejsce jego zamieszkania. Wskazane jest również ustalenie przez rodziców rodzaju spraw, które będą wymagały ich wspólnej decyzji. Jednym z istotnych elementów planu mogą być alimenty. Zakresu i wysokości świadczeń alimentacyjnych, jest częstą przyczyną nieporozumień.

Rodzice mogą sami przygotować plan wychowawczy, z uwagi jednak na brak powszechnie obowiązujących wzorów przydatna jest pomoc profesjonalisty. Pełnomocnik prowadzący sprawę o rozwód pomoże ustalić zakres planu. W przypadku sporu, udział profesjonalisty w rozmowach rodziców pozwoli na znalezienie zgodnych z dobrem dziecka rozwiązań.

Przedstawione przez rodziców, w formie planu wychowawczego, propozycje wychowawcze są przedmiotem analizy sądu rozwodowego. Jeżeli rodzice przekonają sąd, że mimo rozwodu są w stanie współpracować i zgodnie wychowywać dziecko władza zostanie powierzona im obojgu. Brak porozumienia spowoduje pozostawienie wszystkich praw tylko matce lub ojcu zależnie od tego, z kim dziecko zamieszka.

Drugi rodzic wówczas będzie mógł współdecydować tylko o najistotniejszych sprawach dziecka wskazanych w wyroku, takich jak dla przykładu sposobie leczenia, kierunku edukacji.
Na koniec należy dodać, że obowiązek przedstawienia planu wychowawczego dotyczy tylko tych spraw o rozwód, które zostały złożone do sądu po dacie 13.06.2009 roku.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Kontakty z dzieckiem obowiązkowo w wyroku o rozwód


Autorem artykułu jest adwokat Małgorzata Supera

Zmiany w prawie rodzinnym poszerzyły zakres treści wyroku o rozwód. Sądy rozwodowe muszą w wyroku uregulować kontakty z dziećmi. Pozostaje mieć nadzieję, że ograniczy to znacznie konflikty rodzicielskie.

Życie wymusiło potrzebę uregulowania w wyroku o rozwód sposobu kontaktowania się małoletnich dzieci z rodzicami. Rozwód kończy spory byłych małżonków, nie zawsze jednak zamyka konflikty pomiędzy ojcem i matką. Zmiany wprowadzone do kodeksu rodzinnego, obowiązujące od 13 czerwca 2009 roku, mają temu zapobiec.

Jak było dotychczas? Praktyka sądów rozwodowych była różna. Część z nich odmawiała uregulowania kontaktów z dziećmi w wyroku o rozwód. W przypadku konfliktu między rodzicami, po zakończeniu sprawy o rozwód toczyła się sprawa opiekuńcza.
Co się, zatem zmieniło? Sąd w wyroku rozwodowym, w sprawach wniesionych po 13 czerwca 2009 roku, musi rozstrzygnąć o kontaktach z dziećmi. Jest to obowiązkowy element orzeczenia, podobnie jak alimenty czy władza rodzicielska. Rozstrzygając o kontaktach sąd uwzględnia ustalenia poczynione przez rodziców, o ile są one zgodne z dobrem dziecka.

Zasad kontaktowania się z dzieckiem mogą zostać ustalone w planie wychowawczym przygotowanym przez rodziców. Plan wychowawczy nie stanowi jednak części wyroku o rozwód, nie jest również umową. Zamieszczenie w treści wyroku, ustalonych w planie zasad kontaktowania się z dziećmi, umożliwi ich egzekwowanie.

W dniu 27 kwietnia 2010 roku został zaakceptowany przez Radę Ministrów projekt zmian kodeksu postępowania cywilnego, dotyczący sposobu karania rodzica utrudniającego lub łamiącego reguły ustalonych kontaktów. Zgodnie z jego treścią, zagrożenie nakazania zapłaty z powodu nieprzestrzegania kontaktów może być zamieszczone w orzeczeniu, w którym kontakty zostały ustalone. Uregulowanie kontaktów, w treści wyroku o rozwód, będzie istotne również z innego powodu. Zamieszczenie w wyroku o rozwód, obok ustalonych w nim kontaktów, zagrożenia za ich łamanie znacznie przyspieszy ukaranie niesolidnego rodzica.

---
rozwód
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Urlop macierzyński


Autorem artykułu jest Łukasz Koniecki

Zasady przyznawania urlopu macierzyńskiego reguluje Kodeks Pracy. Przysługuje on osobom pozostającym w stosunku pracy, przy czym nie ma znaczenia sposób zatrudnienia (umowa o pracę, mianowanie, powołanie, wybór czy spółdzielcza umowa o pracę).

Urlop macierzyński podstawowy
Urlop macierzyński podstawowy przysługujący pracownikowi wynosi:
  • 20 tygodni w przypadku urodzenia jednego dziecka,
  • 31 tygodni w przypadku urodzenia dwójki dzieci,
  • 33 tygodnie w przypadku urodzenia trójki dzieci,
  • 35 tygodni w przypadku urodzenia czwórki dzieci,
  • 37 tygodni w przypadku urodzenia piątki i więcej dzieci
Urlop macierzyński dodatkowy
Dodatkowo z 1 stycznia 2010 roku wchodzi w życie zmiana w ustawie wprowadzająca tzw. urlop macierzyński fakultatywny, czyli nieobowiązkowy. Zasadniczo urlop dodatkowy przysługuje mamie. Ojciec dziecka uzyskuje prawo do dodatkowego urlopu macierzyńskiego w następujących przypadkach:
- jeżeli matka dziecka zrezygnuje z podstawowego urlopu macierzyńskiego po wykorzystaniu przynajmniej jego 14 tygodni,
- jeżeli matka dziecka po wykorzystaniu całego podstawowego urlopu macierzyńskiego zrezygnuje z wykorzystania dodatkowego urlopu macierzyńskiego.

Długość urlopu jest uzależniona (podobnie jak w przypadku podstawowego urlopu macierzyńskiego) od liczby dzieci urodzonych podczas jednego porodu. Wymiar tego urlopu będzie sukcesywnie wydłużany by w roku 2014 wynieść 6 lub 8 tygodni.

W przypadku urodzenia jednego dziecka wymiar urlopu macierzyńskiego dodatkowego będzie wynosił:
  • w latach 2010 i 2011: 2 tygodnie,
  • w latach 2012 i 2013: 4 tygodnie,
  • od roku 2014: 6 tygodni
W przypadku urodzenia dwóch lub więcej dzieci podczas jednego porodu wymiar urlopu macierzyńskiego dodatkowego będzie wynosił:
  • w latach 2010 i 2011: 3 tygodnie,
  • w latach 2012 i 2013: 6 tygodnie,
  • od roku 2014: 8 tygodni
Dodatkowy urlop macierzyński przyznaje się od razu po zakończeniu podstawowego urlopu macierzyńskiego na pisemny wniosek pracownika. Pracodawca nie może odmówić udzielenia pracownikowi dodatkowego urlopu macierzyńskiego. Pracownik pozostający na urlopie ma takie same prawa jak przy przebywaniu na podstawowym urlopie macierzyńskim, łącznie z zasiłkiem macierzyńskim.

Urlop ojcowskiUrlop ojcowski jest kolejną zmianą w uprawnieniach pracowników związanych z rodzicielstwem wchodzących w życie od 1 stycznia 2010. Urlop ojcowski, potocznie nazywany "urlopem tacierzyńskim" będzie mógł być wykorzystany przez pracownika wychowującego dziecko w ciągu roku od urodzenia dziecka (również w trakcie trwania podstawowego urlopu macierzyńskiego matki, dodatkowego urlopu macierzyńskiego oraz urlopu wychowawczego). W przypadku nie wykorzystania urlopu ojcowskiego w wyznaczonym czasie, urlop przepada. Urlopu udziela się na pisemny wniosek pracownika.

Wymiar urlopu ojcowskiego jest niezależny od liczby urodzonych dzieci podczas jednego porodu i wynosi:
  • w latach 2010 i 2011: 1 tydzień
  • od roku 2012: 2 tygodnie
---
Blog dla wszystkich mam
http://jak-byc-mama.pl
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Czy można rozwiązać umowę o staż z urzędu pracy?


Autorem artykułu jest Paweł Kaczmarek

Zgodnie z obowiązującymi przepisami staż jest uznawany, jako forma przygotowania bezrobotnego do pracy na danym kierunku w danym zakładzie i może być zawarty wyłącznie raz. Dlatego też nie powinna być to pochopna decyzja.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami staż jest uznawany, jako forma przygotowania bezrobotnego do pracy na danym kierunku w danym zakładzie i może być zawarty wyłącznie raz. Dlatego też nie powinna być to pochopna decyzja.

W związku z powyższym stażyście nie przysługują takie same prawa, jak osobie zatrudnionej w danym  przedsiębiorstwie. Stażysta np. nie ma prawa do urlopu wypoczynkowego np. wyjazdu na wakacje oraz urlopu tzw. okolicznościowego, jak np. pójścia na pogrzeb bliskiej osoby, osiemnastka kolegi itd.).

Umowa stażu za pośrednictwem urzędu pracy może być za warta na okres minimum 3 miesięcy, lecz nie dłużej niż na okres roku. Oczywiście umowa ta może ulec rozwiązaniu, zarówno ze strony pracodawcy, jak i osoby odbywającej staż.

Pracodawca ma prawo do rezygnacji ze stażu w przypadku, gdy stażystka/stażysta naruszą prawa i obowiązki zawarte w regulaminie pracy np. gdy stażystka/stażysta opuścił więcej niż jeden dzień pracy, bądź też przychodzi do pracy pod wpływem alkoholu lub narkotyków. Natomiast jeśli pracodawcy udowodnione zostanie złamanie umowy o staż będzie on odsunięty od możliwości pozyskania następnych stażystek/stażystów.

Stażystka/stażysta ma prawo rozwiązania umowy o staż w przypadku naruszenie przez pracodawcę warunków odbywania staży. Warunki te dotyczą np. zmiany zakresu obowiązków zawartych w umowie stażowej.

W tym przypadku osoba bezrobotna może odstąpić od umowy stażowej z winy pracodawcy, dzięki czemu znów uzyska możliwość ubiegania się o staż z urzędu pracy. Bezrobotny może również zerwać umowę o staż w przypadku znalezienia pracy w innym przedsiębiorstwie, lecz bez możliwości ponownego zawarcia stażu.

---
Paweł Kaczmarek
Prawo mBrokers.pl
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Odszkodowanie za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie


Autorem artykułu jest Kamil Flatow

Tymczasowe aresztowanie to najdotkliwszy spośród środków zapobiegawczych przewidzianych i dopuszczalnych przez polskie prawo. Za stosowanie tego środka w sposób nieuprawniony, osadzonemu przysługuje odszkodowanie na zasadzie art. 552 par. 4 k.p.k.

Warunkiem dochodzenie odszkodowania za stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, jest stwierdzenie, że było ono "oczywiście niesłuszne". Pojęcie to nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane ustawowo, lecz wymaga interpretacji i stale podlega ocenie sądowej. Niewątpliwym jest zatem, że z "oczywiście niesłusznym" tymczasowym aresztowaniem mamy do czynienia w sytuacji, gdy osoba aresztowana, zostanie uniewinniona od zarzutów, będących podstawą stosowania środka zapobiegawczego. W takiej sytuacji przysługuje jej wniosek o przyznanie odszkodowania, który z całą pewnością zostanie uwzględniony, a ocenie sądowej podlegać będzie jedynie wysokość szkody poniesionej przez wnioskodawcę.

Przypadek uniewinnienia (analogicznie umorzenia postępowania), chociaż najbardziej klarowny, nie jest jednak jedynym, kiedy osadzony może dochodzić odszkodowania na zasadzie art. 552 par. 4 k.p.k. Można sobie bowiem wyobrazić sytuację, w której areszt został zastosowany w sposób rażąco naruszający przepisy ustawy karnej - procesowej, a w sytuacji, braku takiego naruszenia, brak byłoby podstaw stosowania najsurowszego środka przymusu. Wydaje się, że w takich sytuacjach, stosowanie art. 552 par. 4 również winno być zasadne. Może tu chodzić np. o sytuację stosowania aresztu wbrew dyspozycji przepisu art. 259 par. 1 pkt. 1 k.p.k., w sytuacji, gdy przesłanki wynikające z tego artykułu w danej sprawie wykazane były ponad wszelką wątpliwość, a nie zostały należycie rozpoznane przez organy procesowe.

Na zasadzie art. 552 par. 4 osoba tymczasowo aresztowana może dochodzić naprawienia zarówno szkody majątkowej, jaką poniosła w związku z niesłusznym pozbawieniem wolności, jak i naprawienia "krzywdy" - szkody niemajątkowej, na którą składają się m.in. cierpienia psychiczne i fizyczne wnioskodawcy.
Należy zwrócić uwagę na zmieniającą się praktykę sądową, tj. na stale rosnącą wysokość odszkodowań za niesłuszne tymczasowe aresztowanie, przyznawanych przez polskie sądy.

---
www.fhfkancelariaprawna.pl
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Eksmisja najemcy lokalu


Autorem artykułu jest Ania B

Będąc właścicielem mieszkania i decydując się na jego wynajem często spotykamy się z licznymi problemami. Zdarza się, iż lokatorzy nie postępują wobec nas uczciwie i nadużywają swoich pozycji. Co wtedy możemy zrobić?

Podstawą do eksmisji może być przede wszystkim zakłócanie porządku, używanie lokalu niezgodnie z przeznaczeniem, znęcanie się nad rodziną, a także  zaleganie z płatnościami czynszu.
Decyzję o eksmisji wydaje sąd. Na tym etapie zazwyczaj nie spotyka się problemów i dodatkowa pomoc prawna nie jest konieczna. Gorsza sytuacja jest natomiast w przypadku wykonania owego wyroku przez komornika. Właściciel może wypowiedzieć umowę najmu lokatorowi, który zalega z płatnościami przez trzy miesiące i pomimo ostrzeżeń na piśmie o ewentualnym wypowiedzeniu i wyznaczeniu dodatkowego terminu zapłaty nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań oraz gdy podnajął on albo oddał do bezpłatnego używania lokal lub jego część bez pisemnej zgody właściciela

Jeśli po okresie wypowiedzenia najemca sam dobrowolnie nie chce opuścić mieszkania właściciel może wystąpić do sądu o jego eksmisję. Zgodnie z wyrokiem sądu jego egzekwowaniem zajmie się już komornik.
Wniosek o eksmicję musi spełniać wymogi pisma procesowego, a więc zawierać oznaczenie sądu, osnowę wniosku, opis okoliczności faktycznych, przyczyn eksmisji i dowodów w postaci jej uzasadnienia.

Prowadząc egzekucję komornik ma prawo jednak wstrzymać decyzje o wyprowadzeniu lokatora. Jest to możliwe zgodnie z art 1046 kodeksu postępowania cywilnego w przypadku, gdy z tytułu wykonawczego nie wynika prawo tego lokatora do lokalu socjalnego, czy też zamiennego. wstrzymać się z wyprowadzeniem go stamtąd. Do czasu, aż urząd gminy nie wskaże dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego, lub też on sam go nie znajdzie komornik może wstrzymywać eksmisję.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Intercyza, czyli to jest moje a to twoje


Autorem artykułu jest Joanna M.

Chcecie się pobrać? Doskonały pomysł! Zanim jednak wpadniecie z tego powodu w euforię, musicie poważnie ze sobą porozmawiać. A jest o czym. Musicie bowiem zdecydować nie tylko o formie ślubu, ale także jakie nazwisko będzie nosić wy oraz wasze dzieci. Najważniejsza jednak sprawa dotyczy tego jak będzie wyglądać wasza sytuacja majątkowa.

Musicie odpowiedzieć sobie na pytanie czy chcecie dorabiać się wspólnie czy każde z was będzie to robiło na własny rachunek. Każde bowiem rozwiązanie rodzi inne skutki prawne w przyszłości.
Razem czy osobno? Zgodnie z polskim prawem z chwilą zawarcia związku małżeńskiego powstaje między wami wspólność majątkowa. Co za tym idzie wszystko czego się dorobicie lub kupicie stanowi wasz wspólny majątek. Możecie jednak zdecydować, że choć żyjecie razem - wasze majątki pozostaną oddzielne.

W takim wypadku musicie spisać umowę majątkową, zwaną potocznie intercyzą. Gdy zrobicie to przed ślubem, umowa zacznie obowiązywać od zawarcia związku, chyba, że w umowie wskażecie inną datę.
Co daje intercyza? Najczęściej sporządza się ją wówczas, gdy narzeczeni postanawiają, że w małżeństwie będzie obowiązywać rozdzielność majątkowa. Od momentu podpisania intercyzy wszystko czego się dorobisz będzie stanowiło twój majątek, to samo dotyczy twojego współmałżonka. Taka umowa jest przydatna szczególnie w sytuacji, gdy np. jedno z was zamierza założyć firmę. Jak wiadomo rozkręcenie własnego biznesu łączy się z ogromnym ryzykiem. Intercyza daje możliwość ochrony współmałżonka w razie problemów finansowych przed wierzycielami.

Zalety i wady intercyzy. Taka umowa pozwala ci na nieograniczone i samodzielne zarządzanie i rozporządzanie swoim majątkiem. Dzięki niej nie odpowiadasz także za długi małżonka. Chyba, że intercyza została podpisana po ślubie, w tym przypadku razem odpowiadacie za długi, które powstały do momentu podpisania umowy. Podpisana przed ślubem intercyza ma także ten plus, że jeśli postanowicie się rozwieść, unikniecie kłótni przy podziale majątku. Po prostu nie będzie co dzielić, skoro nie macie niczego wspólnego. Wadą tej umowy jest to, że nie możecie wspólnie rozliczać się z urzędem skarbowym. Pół biedy jeśli zarabiacie podobnie. Gorzej jeśli jedno z was osiąga znacznie wyższe zarobki od drugiego. Dzięki wspólnemu rozliczeniu moglibyście płacić niższy podatek. Gdy obowiązuje intercyza jest to po prostu niemożliwe. Wpływa ona także na możliwość wzięcia przez was kredytu- twoja lub męża zdolność kredytowa będzie niższa, niż gdybyście byli oceniani wspólnie.

---
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Translate

Popularne posty

Obserwatorzy